Το ζειμπέκικο του Κώστα…

Δεν ήταν απλώς ένας χορός για τον Κώστα Σκαμαντζούρα. Ήταν περισσότερο η κατάθεση της ψυχής του. Εκεί σε μια τεράστια “πίστα”. Με έναν ήχο γνώριμο. Χωρίς να περιμένει χειροκρότημα. Και ας ήρθε καταιγιστικό…

Σαράντα ημέρες μετά, στην κεντρική πλατεία, ο Κώστας αποχαιρετούσε με το δικό του τρόπο το φίλο του και, παράλληλα, έστελνε μήνυμα ζωής και αισιοδοξίας. Έδινε το έναυσμα για ένα χορό υπό τους ήχους μιας μουσικής που δεν ακούγεται τόσο πολύ.

Ο Κώστας γνωρίζει πως όταν ένας άνθρωπος κλείνεται στον εαυτό του, σχηματίζει ένα πολύ μικρό πακέτο. Και πως οι άνθρωποι χρειάζονται δυσκολίες και αντιστάσεις για να αποκτήσουν ψυχική δύναμη.

Ο ίδιος άλλωστε διαθέτει αρκετή, διότι ούτε και σε αυτόν χαρίστηκε η ζωή. Την κέρδισε και την κερδίζει κάθε μέρα. Με καρδιά. Με θέληση. Με θάρρος.

Λένε πως μια ψυχή μετριέται με το μέγεθος της επιθυμίας της. Έτσι δίνεται, έτσι μεγαλώνει, έτσι υπάρχει.

Άλλωστε, προπονητές που μπορούν να σχεδιάσουν ένα παιχνίδι στον πίνακα, υπάρχουν πολλοί. Αυτοί που νικούν, όμως, μπαίνουν μες στην ψυχή του παίκτη και τον ξεσηκώνουν.

Όπως ο Κώστας. Στον οποίο, εύχομαι να είναι καλά. Και να χορεύει, έτσι, πάντα…

Μένη Πιρπινιά