ΦΥΛΗ
Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα της διαχείρισης απορριμμάτων στη Φυλή
17/11/2019 16:34
Επεξεργάστηκε 17/11/2019 18:11
4 '
Τίποτα δε μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα όταν έχει έρθει η ώρα της, έλεγε ο Βίκτορ Ουγκό, γεγονός που διαφαίνεται και από την έντονη συζήτηση που έχει ανοίξει στη διαχείριση απορριμμάτων. Είναι βέβαιο άλλωστε ότι θα απασχολήσει πολύ και ποικιλοτρόπως το πολιτικό σκηνικό το επόμενο διάστημα.
Έχοντας χάσει απίστευτα πολύτιμο χρόνο και έχοντας φτάσει – με αποκλειστική ευθύνη όλων των κυβερνώντων – στο σημείο μηδέν, η πολιτεία τρέχει τώρα να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Η τραγική πολιτική όλων των προηγούμενων χρόνων σε συνδυασμό με την τακτική του ωχαδερφισμού και της διαρκούς αναβολής, οδήγησε την κατάσταση στο σημερινό αδιέξοδο.
Τα «πανωσηκώματα» και τα «παραγεμίσματα», ακόμα και της τελευταίας πτυχής του ΧΥΤΑ, δεν είναι παρά το μαθηματικό αποτέλεσμα μιας στρατηγικής που στηρίχθηκε σε λάθος τακτικές, λάθος συμπεράσματα, λάθος αντιλήψεις: με βασικότερο λάθος όλων, την εντύπωση πως η περιοχή του Δήμου Φυλής είναι βαρέλι δίχως πάτο. Ασφαλώς και δεν αποτελεί έκπληξη γιατί υπήρχε – και ενδεχομένως υποσυνείδητα ακόμα υπάρχει – αυτή η εντύπωση. Χρόνια ακούμε ότι η χωματερή τελειώνει και χρόνια βλέπουμε να μην τελειώνει. Χρόνια φεύγει και χρόνια μένει. Γιατί να το πιστέψουμε τώρα; Άραγε, μπορεί είναι πραγματικά το τέλος;
Η λογική λέει, ναι. Με τις αποφάσεις που έλαβε τον περασμένο Αύγουστο η Ε.Ε του ΕΔΣΝΑ, γεμίζει και το τελευταίο εκατοστό του χώρου που προέβλεπε η σύμβαση 2004-2024. Μια σύμβαση που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, περιλάμβανε και την αποκατάσταση του χώρου – αλλά οι συνθήκες δεν ήταν ποτέ φυσιολογικές. Γιατί ουδέποτε επετεύχθη ούτε μισός στόχος από αυτούς που είχαν τεθεί. Μηδενική ανακύκλωση, πλήρης απουσία οποιασδήποτε εναλλακτικής διαχείρισης, έλλειψη πολιτικής βούλησης. Τα πάντα θάβονταν στη μοναδική χωματερή του λεκανοπεδίου, μαζί με τις βολικές πεποιθήσεις όλων όσοι εμφανίζονται μετά Χριστόν προφήτες.
Μετά λοιπόν το “γέμισμα”, τι; Για να γίνει οτιδήποτε πέρα από το 2024 και πέραν του χώρου που έχει ήδη προβλεφθεί, θα πρέπει να υπάρξει νέα χωροθέτηση, που σημαίνει νέα νομοθετική ρύθμιση, που σημαίνει νέα σύμβαση με το Δήμο Φυλής. Κάτι τέτοιο συνεπάγεται τρεις προϋποθέσεις: πρώτον ότι υπάρχει διαθέσιμος χώρος, δεύτερον ότι υπάρχουν διαθέσιμοι αιρετοί και τρίτον ότι υπάρχουν διαθέσιμοι κάτοικοι.
Οι, μέχρι στιγμής, προσλαμβάνουσες είναι αρνητικές και για τις τρεις προϋποθέσεις. Ούτε χώρος υπάρχει για νέο ΧΥΤΑ στην περιοχή, ούτε δήμαρχοι που θα τον διέθεταν, ούτε κάτοικοι που θα τον δέχονταν. Ο Δημήτρης Μπουραΐμης έχει πληρώσει πολύ ακριβό τίμημα για αυτήν την άρνηση στο πρόσφατο παρελθόν και ο Χρήστος Παππούς έχει δηλώσει κατηγορηματικά προς όλους τους τόνους ότι η χωματερή «γεμίζει και φεύγει». Για τους κατοίκους, ούτε λόγος.
Πέρα από τις δηλώσεις, υπάρχουν και οι πράξεις: όπως έχει ανακοινώσει ο δήμαρχος Φυλής, σε λίγο καιρό θα γίνει ο διαγωνισμός για την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών στο αποκατεστημένο τμήμα της χωματερής, με το σχετικό κονδύλι να βρίσκεται στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ενώ υπάρχει ήδη έτοιμη μελέτη για ενεργειακό πάρκο. Στο πλαίσιο αυτής της άρνησης άλλωστε, τοποθετείται και η πρόθεση του κ. Παππού για τη δημιουργία παναττικού Κοιμητηρίου σε χώρο 750 στρεμμάτων μεταξύ ΧΥΤΑ και Φυλής. Πέρα από τα έσοδα που αυτό συνεπάγεται για το Δήμο, αποτελεί σαφέστατα ασφαλιστική δικλείδα ότι κανείς, ποτέ και με κανένα νόμο δε θα μπορέσει να στεγάσει εκεί μια νέα χωματερή.
Όσο και αν καταβάλλεται λοιπόν προσπάθεια να λοιδορηθούν – αντί να υποστηριχθούν – τέτοιες προθέσεις μακριά από αντιπολιτεύσεις και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, το πραγματικό διακύβευμα είναι να αποδείξουμε πως κακώς η περιοχή θεωρείται βαρέλι δίχως πάτο. Και πως ήρθε η ώρα να πάρει σάρκα και οστά η ιδέα της απελευθέρωσης από τα δεσμά. Μια απελευθέρωση που δε μπορεί παρά να φέρει ένα ονοματεπώνυμο: νέα χωροθέτηση. Σε άλλη περιοχή. Πρέπει να φωνάξουμε, να πιέσουμε, να απαιτήσουμε να γίνει. Μόνο έτσι θα πείσουμε και θα πειστούμε.
Διαφορετικά, θα εξακολουθούμε να δίνουμε το δικαίωμα να πιστεύουν, όσοι το πιστεύουν (δηλαδή οι περισσότεροι), ότι μπορούν και να μας φέρνουν τα σκουπίδια τους για πάντα, και να μας θεωρούν σκουπιδιάρηδες.
Μένη Πιρπινιά