Νομοσχέδιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση: γιατί λέμε ΝΑΙ, στο ΟΧΙ στην απλή αναλογική

Αλλαγές εκ βάθρων προοιωνίζει, σύμφωνα με πληροφορίες, το νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με κυρίαρχη διαφοροποίηση την κατάργηση στην απλή αναλογική, προκειμένου να προκύψουν ισχυρές  πλειοψηφίες για να μπορούν οι δήμαρχοι να εκτελέσουν το πρόγραμμά τους.

του Κώστα Σωτηρόπουλου

Όσοι έζησαν από κοντά ή τουλάχιστον είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν πέρα από τη δική τους τοπική ενότητα, σε μια μεγαλύτερη κλίμακα τι συνέβαινε ή τι συμβαίνει ακόμη σε αρκετούς Δήμους, με την εφαρμογή της απλής αναλογικής, σίγουρα θα έχουν προβληματιστεί εντόνως.

Όταν εφαρμόσθηκε ο συγκεκριμένος θεσμός – παρά τις αντιδράσεις που υπήρχαν γιατί ορισμένοι έβλεπαν τα προβλήματα που θα δημιουργούσε – δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εκφράστηκαν υπέρ αυτής της αλλαγής. Να δούμε, έλεγαν τι είναι η απλή αναλογική και πως εφαρμόζεται. Αποτελούσε δε παλλαϊκό αίτημα σε παλαιότερους καιρούς, οπότε η Τοπική Αυτοδιοίκηση προσφερόταν γι΄αυτό το πείραμα. Ένα, επίσης, σημαντικό επιχείρημα, που δύσκολα έβρισκε αντίκρουση, ήταν η πιο πλατιά και μαζική (γιατί όχι;) εκπροσώπηση της κοινωνίας στα Δημοτικά Συμβούλια. Μια εκπροσώπηση η οποία, σύμφωνα με τους εμπνευστές της, θα υποχρέωνε τις κοινωνίες να ωριμάσουν πιο γρήγορα μέσα από τη διαδικασία των συναινέσεων.

Φευ, όμως τα πράγματα δεν περπάτησαν όπως είχαν σχεδιασθεί. 

Κάτι οι κοινωνίες που δεν ωρίμασαν όσο έπρεπε, κάτι το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του Έλληνα όταν οι διαδικασίες απαιτούσαν συνεννόηση και συναίνεση, το όλο εγχείρημα δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, απεναντίας  πρόσθεσε κι άλλα στην ήδη επιβαρυμένη «υγεία» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Είχαμε, με άλλα λόγια φαινόμενα, πλήρους διάλυσης. Υπάρχουν περιπτώσεις Δήμων και Δημοτικών Συμβουλίων, όπου δε λαμβάνεται καμία απόφαση για σοβαρά θέματα λόγω διαφωνιών και έλλειψη πλειοψηφιών (η… συναίνεση που λέγαμε) ή περιπτώσεις κατά τις οποίες ισχυροί κατά το παρελθόν δήμαρχοι επιδίδονται σε “υπολογισμούς” (ακόμα και αλχημείες).

Από την άλλη πλευρά, η έλευση ενός νομοσχεδίου που διορθώνει ένα δομικό πρόβλημα στη λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δε σημαίνει ότι λύνει και όλα τα υπόλοιπα. Γιατί ναι μεν, καλοί είναι οι ισχυροί δήμαρχοι, καλή είναι η απόφαση  για  σταθερό κάθε Οκτώβρη χρόνο για εκλογές, πλην όμως είναι και πολλά εκείνα που επιβάλλεται να διορθωθούν. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος εποπτείας των Δήμων, πρέπει να διατεθούν πόροι στους Δήμους και όχι μόνο υποχρεώσεις, πρέπει να απαλλαγούν οι Δήμοι από το κρατικό χαλινάρι, πρέπει, πρέπει, πρέπει…

Προβληματική είναι, επίσης, η λογική που φαίνεται να επικρατεί του «the winner takes it all» (ο νικητής τα παίρνει όλα) από την πρώτη… Κυριακή, αρκεί να πιάσει το 43%. Γιατί να μεν, απομακρύνεται το ενδεχόμενο των πολιτικών ζυμώσεων και συναλλαγών “κάτω από το τραπέζι”, αλλά δημιουργεί ένα αρνητικό πρόσημο στην αντιπροσωπευτικότητα και όχι μόνο.

Εάν δε, όπως διαφαίνεται, μειωθεί και ο αριθμός των Δημοτικών Συμβούλων, θα δούμε σε συνέχειες και μέχρι την κατάρτιση των ψηφοδελτίων πολλές καραμπόλες και χτυπήματα κάτω από τη μέση, για μια θέση σε αυτά. Σε κάθε περίπτωση, θα διαμορφωθεί ένα κλίμα και απομένει να δούμε στο δρόμο προς τις εκλογές, τι μέλλει γενέσθαι.

Ίδωμεν…..