Ορέστης Δημητρίου: Λεβέντης ως και τον τελευταίο χορό του – Το φωτογραφικό άλμπουμ της ζωής του

Ανείπωτη θλίψη στην κοινωνία του Δήμου Φυλής σκόρπισε η είδηση ότι ο χορογράφος Ορέστης Δημητρίου, η «ψυχή» πίσω από το Χοροθέατρο ΑΜΥΝΑ, έφυγε από τη ζωή, πρόωρα και άδικα, στα 67 του χρόνια.

Άνθρωπος γλυκός, χαμογελαστός και ευγενής, ο Ορέστης υπήρξε σημείο αναφοράς στα χορογραφικά δρώμενα του τόπου. Ζούσε για τον χορό, διαθέτοντας ένα μεγάλο, πηγαίο και αναγνωρισμένο από όλους, το οποίο ωστόσο δε δίστασε να βάλει στην άκρη, όταν γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του, κινηματογραφικό αστέρι της εποχής Βίνα Ασίκη.

Και οι δύο, στο απόγειο της δόξας τους, «μπουχτισμένοι» από μια ζωή που είχε φώτα και λάμψη, αλλά καθόλου ψυχή, αποφάσισαν να την αφήσουν πίσω και να επιστρέψουν στα Άνω Λιόσια, προκειμένου να στήσουν ένα μικρό, ταπεινό χοροθέατρο υπό τη σκέπη του Δήμου και με την αμέριστη στήριξη του τότε δημάρχου Νίκου Παπαδήμα.

Το χοροθέατρο ΑΜΥΝΑ, όπως συμβολικά το ονόμασαν οι πρωταγωνιστές του, ξεκίνησε με λίγα παιδιά στην αρχή και γιγαντώθηκε στη συνέχεια, μέσα από μοναδικές παραστάσεις, συμμετοχές σε συναυλίες και σε θεατρικές παραγωγές, κάνοντας τον Δήμο γνωστό στο πανελλαδικό καλλιτεχνικό στερέωμα. Το μικρό τους «παιδί» που ξεκίνησε από μια, θεωρητικά, υποβαθμισμένη γωνιά της Αττικής, είχε καταφέρει να συγκινήσει, να κατακτήσει τη σκέψη και την καρδιά όλων, να μεγαλώσει, να θεριέψει, να αναπτυχθεί. Να γίνει ένα σημαντικό πολιτιστικό κομμάτι αυτού του τόπου και να παραμένει έτσι όλα αυτά τα χρόνια.

Από την άλλη, ο Ορέστης και η Βίνα είχαν βρει στα πρόσωπα των παιδιών αυτό που πάντα ζητούσαν – ταπεινότητα, ομορφιά ψυχής, τρυφερότητα, αγάπη. Αντλούσαν από αυτά τα δυνατότερα συναισθήματα και επεδίωκαν να τα οδηγήσουν σε μια διαφορετική πολιτιστική κουλτούρα.

Περίπου ένα χρόνο πριν, ο Ορέστης διαγνώστηκε με κορονοϊό και οι γιατροί θεώρησαν πώς του είχε αφήσει κατάλοιπα στον πνεύμονα. Η διαπίστωση ότι δεν ήταν ο κορονοϊός το εύρημα στα πνευμόνια του αλλά κάτι πολύ πιο βαρύ, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην οικογένειά του.

Ο ίδιος πάντως ήταν εκείνος που, όλο αυτό το διάστημα, έδινε κουράγιο και αισιοδοξία στη γυναίκα του Βίνα και τον γιο του Αλέξανδρο. Αντιμετώπισε την ασθένειά του με στωικότητα και υπομονή, αρνούμενος να την περιφέρεια σε δημόσια θέα. Δεν παραπονέθηκε, δε λύγισε ποτέ. Αξιοπρεπής και περήφανος, ακόμα και στον τελευταίο χορό του αγκαλιά με τον θάνατο.

Στους μαθητές του στο χοροθέατρο αφήνει ως ανάμνηση μια ζωή γεμάτη κίνηση και αρμονία, ενώ στη γυναίκα του και τον γιο του αφήνει παρακαταθήκη την ευγένεια, το χαμόγελο, την περηφάνια και τη λεβεντιά του. Εκείνα με τα οποία πορεύτηκε μέχρι το τελευταίο, βαρύ και ασήκωτο, ζεϊμπέκικο της ζωής του.

Το φωτογραφικό άλμπουμ της ζωής του Ορέστη Δημητρίου