Σήμα κινδύνου εκπέμπει το 2ο Γυμνάσιο Άνω Λιοσίων

Βρίσκεται στην περιοχή της Δροσούπολης και λειτουργεί πάντα πρωί. Στεγάζεται σε ένα σύγχρονο σχολικό κτίριο, που παραδόθηκε προς χρήση μόλις το 2005. Παρόλα αυτά, το 2ο Γυμνάσιο Άνω Λιοσίων, είναι ένα σχολείο με πολλά προβλήματα – παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν καθηγητές και διεύθυνση, για την επίλυσή τους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα σχολικό κτίριο που αν και εγκαινιάστηκε, μόλις πέντε χρόνια πριν, μοιάζει σήμερα σαν να έχει διανύσει έναν αιώνα ζωής…

Το κτίριο, όπου επρόκειτο να στεγασθεί το 2ο Γυμνάσιο, θεμελιώθηκε τον Μάρτιο του 1998 και έναν χρόνο μετά, έπεσε η πρώτη πλάκα. Ο σεισμός του 1999 επέφερε το σταμάτημα των εργασιών κατασκευής, οι οποίες ξεκίνησαν εκ νέου το 2001 και τελείωσαν το 2005. Από την έναρξη της λειτουργίας του αντιμετώπισε προβλήματα, καθώς έλειπαν τα εργαστήρια, ο ανελκυστήρας δεν είχε (και δεν έχει) μπει ακόμα, δεν υπήρχε – λόγω σχεδιασμού – ένα μέρος απάγγειο για τους μαθητές τις ώρες των διαλειμμάτων ενώ από τους θόλους και τα τζάμια στις αίθουσες μπαίνει το καλοκαίρι ο ήλιος και το χειμώνα η βροχή.

Επιπλέον, στην πορεία αποδείχθηκε ότι οι αίθουσες δεν επαρκούσαν για τα παιδιά, με αποτέλεσμα οι χώροι που προορίζονταν για εργαστήρια και βιβλιοθήκη να μετατραπούν σε αίθουσες διδασκαλίες – γεγονός οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς ότι επρόκειτο για ένα καινούριο σχολείο, με ήδη γνωστές και δεδομένες τις ανάγκες του. Επιπροσθέτως, το σχήμα του κτιρίου – αν και εντυπωσιακό – δεν είναι καθόλου λειτουργικό, καθώς το προαύλιο εκτείνεται όχι μόνο ανάμεσα αλλά και πίσω από τις τρεις πτέρυγες του κτιρίου, γεγονός που καθιστά δύσκολη την εποπτεία του κατά τα διαλείμματα από τους έξι (!) εφημερεύοντες καθηγητές, με δεδομένο μάλιστα ότι τα τμήματα πρασίνου δεν είναι περιφραγμένα.

Καταστροφές από εξωσχολικά στοιχεία…

Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα που βιώνει το σχολείο είναι μια κατάσταση ανεξέλεγκτης βίας, τόσο κατά την ώρα της λειτουργίας του, όσο και μετά από αυτήν, όπου εξωσχολικά άτομα, σε συνδυασμό με κάποια από τα παιδιά του σχολείου, δημιουργούν προβλήματα, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των μαθητών.

Μάταια η διεύθυνση και οι διδάσκοντες προσπαθούν να απομακρύνουν εξωσχολικά άτομα – χαρακτηριστικό της κατάστασης δε, είναι ότι το Σεπτέμβριο, κάποιος από αυτούς επιτέθηκε και τραυμάτισε καθηγητή του σχολείου! «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ζούμε καθημερινά. Μέχρι με μηχανάκια έχουν μπει μέσα στο προαύλιο!» τονίζει η διευθύντρια του σχολείου Αλεξάνδρα Νταβαρίνου.

Ο τραυματισμός του καθηγητή τον Σεπτέμβριο οδήγησε τον Σύλλογο διδασκόντων στην απόφαση να καλέσει τα μέλη της σχολικής κοινότητας και τους αρμόδιους φορείς σε σχολικό συμβούλιο. Θορυβημένοι οι αρμόδιοι του Δήμου φρόντισαν να επισπεύσουν την προαποφασισμένη ανύψωση στα κάγκελα και την τοποθέτηση φύλακα κατά τις ώρες λειτουργίας του σχολείου. Η παρουσία του φύλακα έλυσε το πρόβλημα τις πρωινές ώρες – τις υπόλοιπες ώρες όμως είναι εκτεθειμένο στην καταστροφική μανία αγνώστων, που χωρίς υπερβολή, το λεηλατούν σχεδόν σε καθημερινή βάση.

«Μεταξύ άλλων, οι εισβολείς έχουν καταστρέψει τη στέγη της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων, τους πίνακες ηλεκτροδότησης, την εξωτερική πρίζα της μικροφωνικής εγκατάστασης, σωληνώσεις του συστήματος θέρμανσης, τμήματα του κιγκλιδώματος της περίφραξης, υδρορροές, φωτιστικά εξωτερικών χώρων, τις εξωτερικές τουαλέτες, πόρτες και τζάμια αιθουσών και του γραφείου των καθηγητών» τονίζει ο φιλόλογος Βαγγέλης Κάλιοσης, λόγια που αποτυπώνουν πλήρως την πραγματικότητα.

Ακόμα μεγαλύτερο, καθημερινό πλέον, πρόβλημα είναι ότι μαθητές και καθηγητές βρίσκουν το πρωί τις πόρτες των αιθουσών παγιδευμένες με μικρά σύρματα, γεγονός που καθυστερεί την έναρξη των μαθημάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ημέρα που βρέθηκα στο σχολείο για το ρεπορτάζ, σε 5 αίθουσες διδασκαλίας άγνωστοι είχαν τοποθετήσει σιδεράκια στις κλειδαριές και οι καθηγητές δεν μπορούσαν να μπουν μέσα να κάνουν μάθημα!

«Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Στα προαύλιο κατά τα διαλείμματα υπάρχουν 6-7 εφημερεύοντες, σε κανένα άλλο σχολείο δεν υπάρχουν τόσοι καθηγητές, αλλά και πάλι δεν μπορεί να ελεγχθεί η κατάσταση. Όσο είναι ο φύλακας εδώ, τα πράγματα είναι ήρεμα. Μια ημέρα έλειψε και μπήκαν μέσα 7-8 παιδιά από άλλο σχολείο χτύπησαν ένα δικό μας μαθητή και προξένησαν μεγάλη αναστάτωση. Και επειδή τους βγάλαμε έξω, ήρθαν το απόγευμα και επιδόθηκαν σε καταστροφές. Έσπασαν τζάμια, κατέστρεψαν παράθυρα, δεν άφησαν τίποτα» υπογραμμίζει η υποδιευθύντρια Βασιλική Ζούμα.

Ρωτώ την κα Νταβαρίνου, αν έχει ενημερώσει τις υπηρεσίες στο Δήμο και το Υπουργείο Παιδείας για την κατάσταση. Μου δείχνει ένα βουνό από έγγραφα – όλα έχουν αποσταλεί σε όλους τους αρμόδιους φορείς. «Το αποτέλεσμα ήταν να γίνονται μπαλώματα, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ύψωσαν λίγο τα κάγκελα. Αλλά αποτελεσματικό μέτρο, κανένα» επισημαίνει και εκφράζει το παράπονο ότι αρκετοί γονείς δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα. «Θεωρούν τους καθηγητές υπεύθυνους. Δεν τους κακολογώ γιατί δεν ξέρουν τι ενέργειες κάνουμε διαρκώς και πόσες πιέσεις ασκούμε. Για παράδειγμα, από τον Οκτώβριο έχω ζητήσει πετρέλαιο, αίτημα που έγινε πιεστικό τις προηγούμενες ημέρες, ενόψει και της κακοκαιρίας, αλλά τελικά το έφεραν αργά» αναφέρει η διευθύντρια του σχολείου.

Ελλείψεων συνέχεια…

Η αναφορά στο πετρέλαιο που καθυστέρησε να μπει στο σχολείο, έφερε στο φως και άλλες ελλείψεις. Όπως για παράδειγμα, η γραφική ύλη δεν πάει ακόμα στο σχολείο ενώ το χαρτί του φωτοτυπικού δίνεται με το σταγονόμετρο. Απουσιολόγια, βιβλία ύλης και βιβλία φοίτησης, τα οποία έπρεπε να βρίσκονταν στο σχολείο από την πρώτη ημέρα της σχολικής χρονιάς, δόθηκαν τέλη Οκτωβρίου.

«Στο Δήμο Άνω Λιοσίων υπάρχει το μοναδικό φαινόμενο τα χρήματα των σχολείων, να τα διαχειρίζεται η σχολική επιτροπή. Πουθενά στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό. Τα χρήματα δίνονται στα σχολεία, ανάλογα με τα κριτήρια που πληρούν και τα παιδιά που φοιτούν σε αυτά» τονίζει ο μαθηματικός Δημήτρης Δανίλης και προσθέτει: «Οι διευθυντές των σχολείων της περιοχής δεν έχουν στο συρτάρι τους ούτε 100 ευρώ. Όταν εγώ ήμουν πρόεδρος στην ΕΛΜΕ, είχα επισημάνει το γεγονός και το είχα χαρακτηρίσει απαράδεκτο. Είναι δυνατόν να λείπουν αναλώσιμα και άλλα υλικά από το σχολείο και να πρέπει να περιμένουμε πότε θα τα εγκρίνει και θα μου τα φέρει ο Δήμος; Αυτό είναι φαινόμενο μοναδικό στην Ελλάδα και το κάνει ο Δήμος Άνω Λιοσίων».

Το ποτήρι ξεχείλισε για τους καθηγητές…

Αν κανείς μπει στον κόπο, επιστρατεύοντας την κοινή λογική, να υπολογίσει το ετήσιο κόστος αποκατάστασης των ζημιών με το οποίο επιβαρύνεται ο Δήμος, θα διαπιστώσει ότι αυτό υπερβαίνει κατά πολύ το κόστος που θα συνεπαγόταν η εικοσιτετράωρη φύλαξή του. Από την άλλη, το ποτήρι της ανοχής για τους καθηγητές φαίνεται πως έχει ξεχειλίσει και φέρονται αποφασισμένοι να λάβουν δραστικά μέτρα. Ένα από αυτά είναι, το επόμενο διάστημα, να κάνουν παράσταση διαμαρτυρίας στο νέο Δήμαρχο και τη νέα δημοτική αρχή, προκειμένου να τους εκθέσουν την κατάσταση. Θεωρούν, άλλωστε, ότι η πολλά υποσχόμενη αναδιάρθρωση της τοπικής αυτοδιοίκησης με τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ αποτελεί μια ευκαιρία αξιοποίησης του έμψυχου δυναμικού των δημοτικών υπηρεσιών για την προστασία ενός χώρου, από τον οποίο μόνο οφέλη και ελπίδες απορρέουν.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του καθηγητή Βαγγέλη Κάλιοση, καθώς με αποχαιρετά: «Όσα συμβαίνουν, δεν τιμούν κανέναν. Αντιθέτως, εκθέτουν τους πάντες στα μάτια των παιδιών και το χειρότερο είναι ότι βαθμιαία εξοικειώνει και τα ίδια με την ασχήμια και τη βία. Ο Δήμος και η τοπική κοινωνία καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους, έτσι ώστε να σταματήσει η περαιτέρω υποβάθμιση των Άνω Λιοσίων. Γιατί, αν έχει μια ελπίδα αυτή η περιοχή να αντιστρέψει την πορεία της και να ευθυγραμμιστεί με την ανάπτυξη και την πρόοδο, αυτή βρίσκεται στη μόρφωση των νέων της…»