Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν μιλάμε για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, σίγουρα δεν έχουμε στο μυαλό μας κάποια αγιογραφία. “Δικτάτορας” που ενδύεται τον μανδύα των δημοκρατικών διαδικασιών, για να εξωραΐζει την εικόνα του προς τα έξω.
Γράφει ο Κώστας Σωτηρόπουλος
Τι αναζητούσε λοιπόν ο Πούτιν; Το πρόσχημα για να προχωρήσει στον σχεδιασμό που είχε ήδη εκπονήσει. Πρόσχημα που του προσέφερε απλόχερα η Δύση αλλά και η Ουκρανία που δεν προχώρησε στην υλοποίηση των συμφωνιών του Μίνσκ.
Επίσης, η κρίση που παρακολουθούμε βγάζει στην επιφάνεια, για μια ακόμη φορά, τις κενού περιεχομένου απειλές που εκτοξεύονται από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, με τη μορφή οικονομικών κυρώσεων. Μέτρα, που όπως όλα μέχρι στιγμής δείχνουν, δεν προβληματίζουν ιδιαίτερα τον Ρώσο πρόεδρο, ο οποίος τα αγνόησε επιδεικτικά και προχωρά, χωρίς ακόμα να έχει παίξει το δυνατό του χαρτί που είναι η παροχή ενέργειας στην Ευρώπη. Τα αντίμετρα που θα αποφασίσει προβληματίζουν ήδη τους Ευρωπαίους ηγέτες αφού το ενεργειακό είναι σε θέση να υπονομεύσει ακόμη και αυτή την ενότητα της Ε.Ε.
Παράλληλα, η Ουκρανική πολιτική σκηνή και ο ίδιος ο πρόεδρος της αντιμετώπισαν με μεγάλη αφέλεια το όλο ζήτημα, αφού φαίνεται ότι πίστευαν πως η Δύση θα εμπλακεί στρατιωτικά σε μια αναμέτρηση με τη Ρωσία. Μέγα λάθος. Η Δύση θα στείλει όπλα, θα σταλεί στις οικονομικές κυρώσεις και έτερον ουδέν.
Ωστόσο, ο μεγάλος χαμένος της κρίσης είναι για μια ακόμα φορά το Διεθνές Δίκαιο, όπως υπήρξε πολλές φορές στο παρελθόν από τις παρεμβάσεις της Δύσης. Μην ξεχνάμε τι έπραξαν Γερμανία και ΗΠΑ στην Ευρώπη μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, όπου προχώρησαν στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τη δημιουργία νέων κρατών και αλλαγές συνόρων. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το ίδιο είχε κάνει και η Τουρκία με την εισβολή και κατοχή μέχρι σήμερα του Βορείου τμήματος της Κύπρου. Από το ΄74 μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα και κανείς δεν έχει υποχρεώσει την Τουρκία να τηρήσει το Διεθνές Δίκαιο.
Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Πούτιν. Έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Διεθνές Δίκαιο και προχώρησε στην εισβολή στην Ουκρανία, δημιουργώντας έτσι ένα καινούργιο «Κυπριακό», μέσα στην ηπειρωτική Ευρώπη αυτή τη φορά.
Όσον αφορά τη δική μας θέση, πέρα από τις ανατιμήσεις στην ενέργεια – με ότι αυτό συνεπάγεται – υπάρχει κάτι που είναι περισσότερο σοβαρό. Η Τουρκία έχει προσθέσει τον τελευταίο διάστημα στην φαρέτρα του αναθεωρητισμού της και την ακύρωση των συμφωνιών, με το αίτημα για αποστρατικοποίηση των νησιών. Η Τουρκία, γνωστός ταραξίας της περιοχής, έχει αποδείξει ότι δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι σχεδιάζει ο σουλτάνος για να σωθεί και ο ίδιος από τον καταποντισμό.
Δυστυχώς όμως, έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι το Διεθνές Δίκαιο πίσω από το οποίο οχυρωνόμαστε κι εμείς για να υπερασπίσουμε τα δικαιά μας, είναι ένα “κουρελόχαρτο” αν δε συνοδεύεται και από πραγματική, επί του πεδίου, δύναμη, που δεν είναι άλλη από τη στρατιωτική επάρκεια.
Για να μην πούμε ότι το δίκαιο του ισχυρού είναι εκείνο που κατευθύνει και το Διεθνές Δίκαιο κατά το δοκούν.
