Ζει εδώ και 5 χρόνια το δικό της δράμα. Ένα δράμα που όχι απλώς δεν έχει τέλος αλλά επιδεινώνεται καθημερινά. Μέχρι σήμερα, αρνιόταν πεισματικά να το γνωστοποιήσει αλλά πλέον έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής. Απελπισμένη ζητά βοήθεια και κάποιο χέρι να τραβήξει τα παιδιά και την οικογένειά της από την πείνα και τις τραγικές στιγμές που βιώνουν…
Η Δήμητρα μένει στον οικισμό Γεννηματά σε ένα μικρό σπίτι μαζί με τον άντρα της και 5 από τα 6 παιδιά της. Μέχρι πριν πέντε χρόνια ζούσε φτωχικά αλλά χωρίς να αντιμετωπίζει ιδιαίτερο πρόβλημα, καθώς ο άντρας της δούλευε πολύ ενώ τα 4 παιδιά της είχαν παντρευτεί και φτιάξει τις δικές τους οικογένειες.
Το πρώτο χτύπημα ήρθε με τα αλλεπάλληλα εμφράγματα του άντρα της, που τον κατέστησαν ανίκανο να εργαστεί. Εδώ και 5 χρόνια περνά από επιτροπή σε επιτροπή για να μπορεί να παίρνει μια προσωρινή σύνταξη 400 ευρώ ενώ, πριν λίγο καιρό, παραλίγο να του κόψουν τα πόδια λόγω προβλήματος στις αρτηρίες του.
Η δεύτερη δοκιμασία για τη Δήμητρα ήρθε με το χωρισμό των 3 από τα 4 παντρεμένα παιδιά της. Λόγω της κρίσης έχασαν τις δουλειές τους και οι οικογένειές τους διαλύθηκαν. Μην έχοντας που να πάνε, γύρισαν στο πατρικό τους για να έχουν τουλάχιστον ένα σπίτι και η Δήμητρα τους άνοιξε και πάλι την αγκαλιά της.
Στην αρχή ήλπιζε ότι κάποιο από αυτά θα βρει μια δουλειά, για να συνδράμει στο πενιχρό εισόδημα της οικογένειας αλλά οι ελπίδες της εξανεμίζονταν μέρα με την ημέρα, κάθε φορά που γύριζαν άπραγα στο σπίτι. Η ίδια αρνιόταν να το βάλει κάτω. Πουλούσε ένα – ένα τα αντικείμενα του σπιτιού για να εξασφαλίζει λίγα ευρώ που θα της επέτρεπαν να έχει τουλάχιστον ένα πιάτο φαΐ και συνέχιζε τις προσπάθειες. Κατάφερε να μπει, επί διοίκησης Μπουραίμη, με μια δίμηνη σύμβαση στο δήμο Φυλής αλλά ήταν απίστευτα λίγο το χρονικό διάστημα για τις ανάγκες της πολυμελούς οικογένειάς της.
Απευθύνθηκε στην Κοινωνική Υπηρεσία του δήμου, η οποία τη βοήθησε δίνοντάς της κάποια τρόφιμα και στο Κοινωνικό Φαρμακείο για τα φάρμακα του άντρα της, καθώς δε μπορεί να τα αγοράζει αλλά είναι δύσκολη η κατάσταση αφού «έχουν ελλείψεις, δε φταίνε οι άνθρωποι». Χτύπησε πόρτες για δουλειά, έτρεχε καθημερινά μαζί με τα παιδιά της. Την ίδια ώρα, η κατσαρόλα στο σπίτι της έμπαινε όλο και λιγότερο, ούτε λόγος για θέρμανση ή κάλυψη στοιχειωδών αναγκών.
Ο 15χρονος γιος της σταμάτησε πριν λίγο καιρό το σχολείο, γιατί «νηστικός πήγαινε, νηστικός ερχόταν, νηστικός έπεφτε για ύπνο, δεν μπορούσε άλλο το παιδί να πηγαίνει».
Το προηγούμενο διάστημα η απόγνωση της Δήμητρας χτύπησε κόκκινο. Το τελευταίο πράγμα που πούλησε ήταν η βέρα της. Δεν έχει τίποτε άλλο και, κυρίως, δεν έχει ελπίδα. Σε λίγες ημέρες θα σταματήσουν και τα λίγα χρήματα της σύνταξης που μπαίνουν στο σπίτι της, καθώς ο άντρας της πρέπει να περάσει ξανά από επιτροπή και δεν είναι σίγουρο πότε θα τα ξαναπάρει.
Στο τηλέφωνο που μιλήσαμε ήταν διστακτική και από κοντά έτρεμε από την αγωνία και τη ντροπή. Μου ξεκαθάρισε ότι δε ζητά χρήματα, παρά μόνο τρόφιμα για να μη λείπει το φαγητό από την οικογένειά της. Και κυρίως ζητά δουλειά για τα παιδιά της.
«Τα παιδιά μου πεινάνε. Ο άντρας μου θα πεθάνει από την ασιτία γιατί ότι υπάρχει θέλει να το δίνουμε στα παιδιά. Δεν αντέχεται άλλο η πείνα, δεν ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο. Είμαστε απελπισμένοι…»
Η Δήμητρα μένει στον οικισμό Γεννηματά και τα πλήρη στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας και κάθε ενδιαφερόμενου.
