Όταν ανακοινώθηκε η στήριξη του ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπό του, ο Δημήτρης Μπουραίμης βρέθηκε απέναντι όχι μόνο με τα στελέχη της νυν διοίκησης, τα οποία είδαν στο πρόσωπό του έναν αξιοσημείωτο αντίπαλο, αλλά και στελέχη από το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, τα οποία έκαναν λόγο για «δοτή» υποψηφιότητα. Οι οιωνοί δεν προοιωνίζονταν καλοί, καθώς δυο από τους τρεις συνυποψηφίους του αποφάσισαν να κατέλθουν στις εκλογές υπό την ομπρέλα μιας άλλης παράταξης και, κυρίως, με το δεδομένο ότι ο Δημήτρης Μπουραίμης δεν είχε σημαντικά ερείσματα στα Άνω Λιόσια. Επιπλέον, καθώς η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων του ΠΑΣΟΚ είχε καθυστερήσει σημαντικά, είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος από την συνηθισμένη διάρκεια ενός προεκλογικού αγώνα.
Παρόλα αυτά, ο ίδιος αποφάσισε να μπει δυναμικά στο παιχνίδι της διεκδίκησης. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να χωρίσει σε ενότητες τους τρεις δήμους, μέσα από τις οποίες κατέγραψε, αξιολόγησε και ιεράρχησε τα προβλήματα, προτείνοντας παράλληλα και τις λύσεις τους. Σε αρκετές από αυτές έκανε ανοιχτές συγκεντρώσεις και άλλες τις επισκέφθηκε περιοχή – περιοχή, προκειμένου να μάθει και να τον μάθουν. Να γνωρίσει και να τον γνωρίσουν…
Στην πραγματικότητα, έπρεπε να διανύσει τον διπλό δρόμο από ότι οι ανθυποψήφιοί του, εφόσον τον γνώριζαν όλοι σαν όνομα και σαν Δήμαρχο Φυλής, επί τρεις τετραετίες, αλλά σε λίγους ήταν οικείο πρόσωπο. Εξάλλου, ως Δήμαρχος ήταν ελάχιστα έως καθόλου προβεβλημένος: έμοιαζε να μην τον ενδιαφέρει η δημοσιότητα και η ψεύτικη εικόνα που, πολλές φορές, αυτή προϋποθέτει και αρνιόταν να βγάλει «στο σφυρί» το έργο που – αδιαμφισβήτητα και χωρίς τυμπανοκρουσίες – έκανε στη Φυλή. Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι ακόμα και τον τελευταίο καιρό, ως υποψήφιος Δήμαρχος του νέου Καλλικράτειου Δήμου Φυλής, όλα αυτά τα αντιμετώπιζε ως αναγκαίο κακό. Έπρεπε να προβληθεί και, ταυτόχρονα, να προβάλλει το έργο του. Έπρεπε να απαρνηθεί τον όποιο μύθο τον συνόδευε και να καταδείξει την πραγματικότητα. Έπρεπε να θέσει ένα τέλος, στα όποια ανυπόστατα, για το πρόσωπό του, σενάρια σέρνονταν δεξιά και αριστερά. Και έπρεπε να το κάνει σε έναν χρόνο σύντομο, κυνικό, αδυσώπητο…
Σε κάθε περίπτωση, τα προεκλογικά επιχειρήματα των αντιπάλων του, δεν αφορούσαν στο έργο του στη Φυλή – πως θα μπορούσε, άλλωστε, όταν παρέλαβε μια κοινότητα και την έκανε ολοκληρωμένο Δήμο. Σημείο αναφοράς. Τόπο προορισμού…
Αφορούσαν, κατ΄ αρχήν, στην καταγωγή του και στο γεγονός ότι έκπληκτος άκουγε να τον χαρακτηρίζουν «Χασιώτη». Το «μην ψηφίζετε τον Χασιώτη» έγινε σλόγκαν στα χείλη εκείνων που δεν είχαν και δεν μπορούσαν να του καταλογίσουν τίποτε άλλο. «Από πότε ένας Αρβανίτης χαρακτηρίζει ξένο έναν άλλο Αρβανίτη;» αναρωτήθηκε σε μια αποστροφή της ομιλίας του στα Άνω Λιόσια και το παράδοξο είναι πως δεν πήρε ποτέ σαφή απάντηση, όχι μόνο από τους Αρβανίτες, αλλά ούτε και από ψηφοφόρους άλλης καταγωγής που το «παπαγάλιζαν» ως επιχείρημα…
Αφορούσαν, επίσης, στις θέσεις του για τους τσιγγάνους, θέσεις που κρυφά ή φανερά, ομολογημένα ή ανομολόγητα, όλοι οι κάτοικοι της περιοχής έχουν εκφράσει: πρέπει να σέβονται τους νόμους, πρέπει να μάθουν να ζουν μαζί μας και όχι σε βάρος μας. Στα πλαίσια δε, του προεκλογικού «πολέμου» έφτασαν να τον κατηγορήσουν ότι πλήρωσε τσιγγάνους για να ψηφίσουν την παράταξή του – βόλι που αστόχησε, βέβαια, καθώς η θέση του είναι γνωστή και εκφρασμένη εδώ και χρόνια.
Παρόλα αυτά, ο Δημήτρης Μπουραίμης διένυσε την απόσταση που τον χώριζε με γοργά βήματα, χτυπώντας το υπογάστριο μιας κοινωνίας, που δεν τολμούσε να προφέρει λέξεις, όπως παραβατικότητα, εγκληματικότητα, ανομία, γκέτο. «Φως παντού, να φύγουν τα σκοτάδια» έλεγε συνεχώς στις ομιλίες του, δίνοντας την ελπίδα στον κόσμο ότι υπάρχει κάποιος που θα πιέσει, επιτέλους, την πολιτεία για να αλλάξει η κατάσταση. Επιπλέον, δημιούργησε το πρόγραμμά του κομμάτι – κομμάτι, με συγκεκριμένα έργα για συγκεκριμένες περιοχές – όχι αόριστες και γενικόλογες υποσχέσεις για το πως θέλουμε την πόλη μας αλλά, στο μεσοδιάστημα, λησμονήσαμε να την κάνουμε…
Παράλληλα, είχε να αποκρούσει τους – αστείους – ισχυρισμούς ότι θα πάει το Δήμο στη…Φυλή. «Είναι ένας νέος, μεγάλος Δήμος και η έδρα του είναι στα Άνω Λιόσια» έλεγε διαρκώς, όχι επειδή αισθανόταν την ανάγκη να αποδεικνύει τα αυτονόητα αλλά γιατί επιθυμούσε να καθησυχάζει τους πολίτες αυτού του τόπου. Άλλωστε, υπάρχει μια αλήθεια που είναι προφανής και δεδομένη: πρόκειται πλέον για έναν, ενιαίο Δήμο, τον οποίο – όποιος και αν εκλεγεί – δεν θα έχει την πολυτέλεια να ξεχωρίσει, γιατί για τον έναν και ενιαίο θα κριθεί και θα λογοδοτήσει την επόμενη μέρα.
Όπως και να ΄ χει, τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου φέρνουν τον Δημήτρη Μπουραίμη στην αναμέτρηση της δεύτερης Κυριακής, απέναντι στον νυν δήμαρχο Χρήστο Παππού. Όπου θα προσπαθήσει να ξορκίσει το οξύμωρο και πρωτοφανές της υπόθεσης – να είναι δηλαδή ο πρώτος, εν ενεργεία, Δήμαρχος που θα κριθεί όχι για τα έργα, τις προτάσεις και τα επιχειρήματά του αλλά για το που γεννήθηκε και κατοικεί…
Υ.Γ.
Όταν κάναμε την συνέντευξη, μια από τις ερωτήσεις που του είχα απευθύνει, ήταν για το πως πρέπει να διοικείται μια πόλη. «Ένας μόνος τρόπος υπάρχει» μου είχε πει. «Να λες την αλήθεια, να κρατάς τον λόγο σου και να μη φοβάσαι κανέναν. Πάνω απ’ όλα είναι ο νόμος και στους μόνους που χρωστάς είναι οι συμπολίτες σου που σε επέλεξαν. Γι’ αυτούς οφείλεις να δουλεύεις νυχθημερόν…». Θυμήθηκα ότι το είχα ακούσει να το λέει σε μια από τις περιοδείες του και προτίμησα να το αφήσω έξω από τη συνέντευξη. Γιατί, τελικά, κάποια πράγματα αξίζει να μένουν ανάμεσα σε έναν υποψήφιο Δήμαρχο και στους συμπολίτες του…
