Μεγάλη επιτυχία για το 1ο Λύκειο Ζεφυρίου αποτέλεσε η βράβευση της μαθήτριας της 3ης Λυκείου Ειρήνης Ανδρεάδη, για την συμμετοχή της στον Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό του 2010. Η 17χρονη Ειρήνη, στο άκουσμα και μόνο του θέματος του διαγωνισμού «Πρόσφυγες», ευαισθητοποιήθηκε και θέλησε επίμονα να λάβει μέρος – παιδί προσφύγων, όντας η ίδια.
Αμέριστη ψυχολογική στήριξη και ενθάρρυνση σε αυτή την προσπάθεια παρείχε η φιλόλογος του σχολείου Βιργινία Γιολδάση, η οποία έδωσε τα απαραίτητα εφόδια στην Ειρήνη και ήταν μια από τους πρώτους ανθρώπους που την αγκάλιασαν και την συνεχάρησαν για την επιτυχία της.
Όπως τονίζει στη ΔΥΤΙΚΗ ΟΧΘΗ η Ειρήνη, οι συζητήσεις με τους γονείς και κυρίως με τους παππούδες της, έχουν αποτυπώσει έντονα στο μυαλό της, τις εικόνες και τις τραυματικές εμπειρίες που έχουν ζήσει όλα αυτά τα χρόνια με τους διωγμούς και τις απελάσεις. Η 17χρονη μαθήτρια έπρεπε να επιλέξει πως θα παρουσιάσει την εργασία της – μέσα από ένα άρθρο, μια φωτογραφία ή ένα βιντεοσκοπημένο διαφημιστικό μήνυμα. Η ίδια επέλεξε το βιντεοσκοπημένο μήνυμα γιατί, όπως τονίζει, είναι παιδί της τεχνολογίας και έφτιαξε το μήνυμα, χρησιμοποιώντας μόνο τον υπολογιστή της, χωρίς να αντιμετωπίσει ιδιαίτερα προβλήματα κατά την διαδικασία.
Προσθέτει, επίσης, πως δεν κατάφερε να επισκεφτεί την Εθνική Βιβλιοθήκη ώστε να προμηθευτεί σχετικό υλικό για την εργασία της και χρησιμοποίησε φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της οικογένειας της. Το γεγονός, άλλωστε, ότι γνώριζε καλά την ιστορία αυτών των φωτογραφιών, την βοήθησε πολύ, αφού, «ήθελα να εκπέμπουν ευαισθησία». Ιδιαίτερα σημαντική ήταν για την Ειρήνη και η ψυχολογική στήριξη της οικογένειάς της, η οποία την είχε προετοιμάσει για όλα τα ενδεχόμενα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η μητέρα της, την είχε προειδοποιήσει πως τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα, αφού άλλοι συμμετέχοντες με μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τεχνικά μέσα και εφέ, προκειμένου να έχουν πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Παρόλα αυτά, η 17χρονη Ειρήνη απέδειξε πως δεν υπάρχει τίποτε πιο εντυπωσιακό και πιο σημαντικό από το πείσμα, την προσπάθεια και την αγάπη γι΄ αυτό που κάνεις και τα κατάφερε μόνη της. Την έκανε δε, πολύ περήφανη το γεγονός ότι εισέπραξε χαρά και αναγνώριση από τους συμμαθητές της, οι οποίοι ζήτησαν μάλιστα να παραβρεθούν στην βράβευση της.
Η Ειρήνη δηλώνει χαρούμενη που κατοικεί στο Ζεφύρι, γιατί «είναι μια πολύ όμορφη πόλη και νοιώθω πως είμαστε σαν μια οικογένεια, σαν μια γειτονιά». Ιδιαίτερα ευχαριστημένη δηλώνει και για το σχολείο της, το Λύκειο Ζεφυρίου, αφού «το επίπεδο της δουλειάς που παρέχουν οι καθηγητές είναι πολύ υψηλό ενώ γίνεται σημαντική προσπάθεια να δίνονται ερεθίσματα τους μαθητές, προκειμένου να λειτουργούν δημιουργικά».
Από την πλευρά του, ο διευθυντής του σχολείου Ευριπίδης Γιαννίκας στηρίζει απεριόριστα την προσπάθεια των καθηγητών, να προσφέρουν γνώσεις και μέσα από αυτές ένα καλύτερο αύριο για τους μαθητές και δηλώνει ιδιαίτερα χαρούμενος που περιστοιχίζεται από τέτοιους εκπαιδευτικούς και τέτοιους μαθητές. «Τα παιδιά του σχολείου μπορεί να προέρχονται από χαμηλά οικονομικά στρώματα αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να έχουν πολύ υψηλό επίπεδο, ήθος και ποιότητα χαρακτήρα» τονίζει στη ΔΥΤΙΚΗ ΟΧΘΗ.
Τόσο, ο κ. Γιαννίκας, όσο και η μικρή Ειρήνη ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία, δηλώνουν έτοιμοι για τα καλύτερα που έρχονται και αισθάνονται απόλυτα πεπεισμένοι για την ανάγκη της προσφοράς του ανθρώπου στον άνθρωπο. Είναι χαρακτηριστική, άλλωστε, η αγαπημένη φράση της Ειρήνης, από το στίχο του Τάσου Λειβαδίτη: «όταν πάψουμε να ζούμε ο ένας για τον άλλον, τότε θα είμαστε νεκροί…»
