Ίδρυσε το Αθλητικό Κέντρο του Δήμου Άνω Λιοσίων το 1989 και ήταν ο πρώτος υπάλληλός του – στην πραγματικότητα ο ίδιος προϋπήρχε αυτού, δέκα χρόνια πριν. Η αγάπη του για τον αθλητισμό τον έκανε να δημιουργήσει την ομάδα μπάσκετ και να ασχοληθεί ενεργά με το ποδόσφαιρο, σε μια εποχή δύσκολη και έναν χώρο αφιλόξενο. Το έκανε αφιλοκερδώς. Με πείσμα. Με επιμονή. Με διορατικότητα.
Ο Χρήστος Παππούς, διευθυντής του αθλητικού κέντρου του Δήμου σήμερα, θυμάται ακόμα τα λόγια του Δημάρχου Νίκου Παπαδήμα, μετά τα εγκαίνια του Κολυμβητηρίου, όταν κουρασμένοι είχαν καθίσει σε ένα παγκάκι – και συγκινείται. «Θυμάσαι Χρήστο, τότε που ανέλαβα, που ήρθες δειλά να μου ζητήσεις να φτιάξω επίστρωση στο γήπεδο του μπάσκετ στο προαύλιο του σχολείου; Κοίτα που φτάσαμε τώρα. Να έχουμε τρία κλειστά γυμναστήρια, κολυμβητήριο και όλα αυτά. Κοίτα…» του είχε πει. Στο ίδιο παγκάκι καθόμαστε και εμείς – πολλά χρόνια μετά – για τη συνέντευξη στη ΔΥΤΙΚΗ ΟΧΘΗ. Όχι συνέντευξη, λάθος. Ένα πισωγύρισμα της μνήμης σε όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν την ανάπτυξη του αθλητισμού στα Άνω Λιόσια. Και όχι, κύριε Παππού ή κυρία Πιρπινιά, επίσης λάθος. Χρήστο και Μένη, γιατί τον ξέρω 25 χρόνια – και ας επιχειρώ για πρώτη φορά, μια εκ βαθέων εξομολόγηση μαζί του…
Συνέντευξη στη Μένη Πιρπινιά
Πότε ξεκίνησε να συμμετέχει ο Δήμος Άνω Λιοσίων ενεργά στα αθλητικά πράγματα;
Μέχρι τι 19989, τα μόνα αθλήματα που υπήρχαν στην περιοχή ήταν οι ομάδες ποδοσφαίρου ενώ είχε δημιουργηθεί και μια ομάδα μπάσκετ. Είχε δημιουργηθεί, επίσης, η υποδομή στο ποδόσφαιρο με πρωτοβουλίες κάποιων ανθρώπων. Η ενασχόληση μιας παρέας φίλων με αθλήματα, πλην του ποδοσφαίρου, ήταν η αφορμή να καλεστούμε από τον τότε Δήμαρχο Στέργιο Πανάγο και να μας γίνει πρόταση να φτιάξουμε το αθλητικό τμήμα του Δήμου. Τη πρόταση αποδέχθηκα εγώ, παράτησα τη δουλειά που είχα τότε και έγινα δημοτικός υπάλληλος. Οι υπόλοιποι φίλοι της παρέας συνέχισαν να βοηθούν σαν παράγοντες, δεν είχαμ υπαλληλική σχέση.
Με ποια φιλοσοφία ξεκίνησε η προσπάθεια από εσάς, στο αθλητικό τμήμα;
Δεν θα έλεγα φιλοσοφία, περισσότερο όραμα ότι ο αθλητικός δεν ήταν εμπορικό προϊόν αλλά κοινωνικό αγαθό. Προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τους παράγοντες που υπήρξαν τότε στο ποδόσφαιρο να λειτουργήσουν σε υγιείς βάσεις και παράλληλα να αναπτύξουμε όλα τα άλλα τμήματα, γιατί τότε δεν υπήρχε αθλητική παιδεία στα Λιόσια. Λίγοι είχαν ασχοληθεί με τον αθλητισμό και ήταν δύσκολο να τους παρακινήσεις να λειτουργήσουν ακόμα και σαν αθλητές.
Ποιο ήταν το πρώτο άθλημα που αναπτύχθηκε;
Το ποδόσφαιρο γιατί υπήρχε η ακαδημία και κάποια υποδομή. Ακαδημία όχι όπως σήμερα, κανένα παιδί δεν πλήρωνε και κανείς από όσους ασχολούνταν δεν πληρώνονταν. Ύστερα ξεκίνησε το μπάσκετ να λειτουργεί με υποδομή, δημιουργήθηκε η ενόργανη ρυθμική γυμναστική, η αεροβίωση για γυναίκες, το πρώτο γυμναστήριο ήταν στο υπόγειο του δημαρχείου. Σιγά –σιγά αναπτύχθηκε η πάλη, το Ταε-κβο- ντο, το βόλεϊ, το τένις και αργότερα με την ίδρυση του κολυμβητηρίου, το κολύμπι.
Η ανάπτυξη ήταν αποτέλεσμα μια γενικότερης άνθησης του αθλητισμού στους δήμους ή ήταν απόρροια δουλειάς και διορατικότητας κάποιων ανθρώπων στα Άνω Λιόσια;
Σε άλλους δήμους ήταν ανεπτυγμένα αυτά τα αθλήματα, στα Λιόσια δεν υπήρχαν. Αυτό που κάναμε εμείς, όμως, το γεγονός ότι προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε τον μαζικό με τον αγωνιστικό αθλητισμό, ήταν πρωτοποριακό για την εποχή και πιλότος για άλλους δήμους και άλλους Συλλόγους. Έτσι φτιάχτηκε ο ΔΑΣ που είχε όλα τα αθλήματα, μέχρι να βρούμε ανθρώπους που θα αγαπήσουν το κάθε άθλημα και θα ασχολούνταν με αυτό. Γιατί ο Δήμος δεν μπορούσε να έχει σύλλογο, έπρεπε να ασχοληθούν άλλοι άνθρωποι με τα επιμέρους τμήματά τους, οι οποίοι βέβαια είχαν την αμέριστη στήριξη του Δήμου. Αυτό που θέλαμε εμείς ήταν, τα παιδιά της πόλης να μην βλέπουν τους πρωταθλητές του κάθε αθλήματος μόνο από την τηλεόραση αλλά να φέρουμε επιτυχίες μέσα στα ίδια τα παιδιά, μέσα στα σχολεία. Έτσι θα είχαν κίνητρα να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Γι΄ αυτό φτάσαμε στο σημείο να έχουμε 3500 και 4000 αθλούμενους. Παράλληλα, αποφασίσαμε να κάνουμε δικούς μας δημότες προπονητές, ήταν επιλογή μας.
Το πρώτο αθλητικό σωματείο που δημιουργήθηκε ήταν ο ΔΑΣ, δηλαδή;
Υπήρχαν ήδη ομάδες ποδοσφαίρου. Και το μπάσκετ υπήρχε παλιά σαν Ακράτητος. Με τη δημιουργία του ΔΑΣ, ήρθαν όλα τα αθλήματα στο σωματείο. Μάλιστα φτιάξαμε και ΔΑΣ στο ποδόσφαιρο, με το σκεπτικό να δουλεύονται τα παιδιά σαν Ακαδημία μέχρι τα 18 τους χρόνια και στη συνέχεια να πηγαίνουν στις ομάδες του Δήμο, οι οποίες έτσι θα πλαισιώνονταν με νέα παιδιά και δεν θα υπήρχαν μεταγραφές.
Πότε αναπτύχθηκε η πάλη στα Λιόσια Χρήστο και με ποια αφορμή ξεκίνησε;
Ξεκίνησε το 1994, με παρακίνηση του κ. Κολιτσόπουλου – ήταν παράγοντας στον Ηρακλή Περιστερίου και συγγενής του τότε Δημάρχου Νίκου Παπαδήμα – ο οποίος ασχολήθηκε αρχικά και μετά απευθυνθήκαμε σε δυο δημότες μας σαν προπονητές και ξεκινήσαμε το τμήμα. Το ίδιο κάναμε με το μπάσκετ, ζητήσαμε από δημότες να ασχοληθούν, φτιάχτηκε και η σχολική ομάδα όταν υπηρετούσε εδώ ο κ. Κάββουρας. Έτσι έγινε και με το Ταε-κβο-ντο.
Και κάπως έτσι έγιναν και οι επιτυχίες…
Αν αξιολογήσουμε επιτυχίες, θα σας έλεγα ότι η γυναικεία πάλη έχει τις μεγαλύτερες. Έχουμε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, μια πρώτη θέση στον κόσμο με την Σοφία Πουμπουρίδου, δυο τρίτες θέσεις στην Ευρώπη με την ίδια αθλήτρια, μια τέταρτη και μια πέμπτη θέση με την Αγάπη Χριστοδουλάκη και μια πέμπτη θέση στην Ευρώπη με την Γεωργία Χριστοδουλάκη. Στο Ταε-κβο-ντο έχουμε πρώτη θέση στον κόσμο με την Φωτεινή Μπίρμπα, δύο τρίτες θέσεις στην Ευρώπη με τον Κοκκόρια και την Χριστοδουλάκη και μια πέμπτη θέση με τη Νίκα. Στο σχολικό μπάσκετ έχουμε δυο φορές τέταρτη θέση στον κόσμο, μια έκτη και μια όγδοη. Και βέβαια όλα αυτά τα τμήματα έχουν πολλά πανελλήνια πρωταθλήματα.
Φαντάζομαι πως όλα αυτά θέλουν οικονομική στήριξη. Πως ήταν σε αυτό το επίπεδο η κατάσταση όλα αυτά τα χρόνια και πως είναι σήμερα;
Τίποτα δεν θα είχε γίνει αν δεν υπήρχε η στήριξη του Δήμου, σε τέτοιο σημείο που κάποια στιγμή όλοι νόμιζαν ότι επρόκειτο για συλλόγους του Δήμου. Στην πραγματικότητα κάθε σύλλογος είχε την ανεξαρτησία του, απλώς είχαμε φτάσει στο επίπεδο ο δήμος να καλύπτει το 90% των αναγκών. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει από ένα σημείο και έπειτα, τόσο οικονομικά όσο και νομικά. Πλέον ο Δήμος και να είχε τη δυνατότητα, είχε κάποια όρια να βοηθήσει τα σωματεία. Αλλά ξέρεις, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί ένας Δήμος να υποκαθιστά τα σωματεία. Πρέπει στο κάθε σωματείο να βρεθούν άνθρωποι που να αγαπούν το αντικείμενο και προσπαθούν. Ο ρόλος ενός Δήμου είναι να έχει σωστές αθλητικές εγκαταστάσεις – και εμείς έχουμε τις καλύτερες. Από εκεί και πέρα βοηθά με αθλητικό υλικό, στις μετακινήσεις. Είναι λάθος να ζητάμε διαρκώς και περισσότερα.
Προσωπικά, θα το θεωρούσα αυτονόητο, τα μέλη ενός Σωματείου να προσπαθήσουν, με διάφορους τρόπους, να φέρουν χρήματα και να μην περιμένουν μόνο από το Δήμο. Να σε ρωτήσω, όμως, ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι; Ποιοι είναι οι πόροι;
Επιχορήγηση από το Δήμο, από τη γενική γραμματεία που είναι μηδαμινή μπροστά στον προϋπολογισμό, από χορηγίες, συνδρομές μελών, εκδηλώσεις. Θα σου πω, Μένη, ότι στα Λιόσια, υπήρχαν παράγοντες όλα αυτά τα χρόνια που έβαζαν το χέρι στην τσέπη και δεν το ξέρει κανείς, γιατί δεν το διαφήμιζαν. Προσωπικά, πάνω από όλα σέβομαι τους παράγοντες, γιατί δυστυχώς ο ελληνικός αθλητισμός – επειδή δεν υπάρχει εθνικός σχεδιασμός – βασίζεται κύρια στους ανιδιοτελείς ανθρώπους που υπηρετούν στα σωματεία. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δημοτικοί σύμβουλοι που βοηθούν…
Το τελευταίο που ανέφερες, δεν θα το θεωρούσα απαραίτητα και καλό…
Το πιστεύω και εγώ, αυτό που λες. Διότι δεν είναι όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι ενημερωμένοι, ούτε διατεθειμένοι να εντρυφήσουν στο πως και που πρέπει να βοηθήσουν. Έπειτα, υπάρχουν και εκείνοι που προσπαθούν να ικανοποιήσουν αιτήματα συγκεκριμένων ανθρώπων, τα οποία αποβαίνουν σε βάρος των υπολοίπων.
Πότε ήταν το μέγιστο της ανάπτυξης των αθλητικών σωματείων στα Λιόσια,;
Ήταν μέχρι και πριν τον σεισμό του 1999, λόγω των οικονομικών του Δήμου. Σου λέω, όμως, πως αυτό δεν είναι καλό. Σε όλη αυτή τη προσπάθεια ωφελήθηκαν πολύ η νεολαία της πόλης, κάποιοι προπονητές, οι οποίοι ήταν οι μόνοι στην Ελλάδα που πληρώνονταν στην ώρα τους και μάλιστα με ποσά παραπάνω από το κανονικό καθώς και οι γονείς, οι οποίοι απαλλάχθηκαν από έξοδα και άγχος για το αν θα περάσουν τα παιδιά τους σε κάποια σχολή. Μάλιστα, κάποια παιδιά διορίστηκαν και στο δημόσιο. Από την άλλη, κέρδισε ο Δήμος γιατί προβλήθηκε θετικά η πόλη προς τα έξω.
Ποιο δεν ήταν το καλό, Χρήστο;
Το γεγονός, πως επειδή ήταν από πίσω ο Δήμος, έγιναν αδρανείς τους δημότες. Και όταν χρειάστηκε, αμέσως μετά, να παίξουν ενεργό ρόλο οι γονείς και όχι μόνο, δεν έγινε τίποτα. Με αποτέλεσμα, το «λούκι» αυτή τη στιγμή να το τραβούν δυο- τρία άτομα σε κάθε σωματείο.
Αυτή τη στιγμή, ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στα αθλητικά σωματεία;
Πιστεύω πως αν δουλέψουν με σωφροσύνη και δεν κάνουν υπερβολικούς προϋπολογισμούς, λόγω και της μικρής έστω οικονομικής στήριξης που υπάρχει από το Δήμο, θα επιζήσουν. Απλώς πρέπει να δουν τα πράγματα με άλλη φιλοσοφία και να μην στηρίζονται πλέον στο κράτος, το οποίο έχει μια περίεργη αντίληψη περί αθλητισμού και πρωταθλητισμού και επιπλέον οικονομικά δεν βοηθά.
Ποια είναι η σχέση του αθλητικού κέντρου του Δήμου με τα σωματεία, Χρήστο; Ρωτώ, διότι ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει και τα ταυτίζει…
Το αθλητικό κέντρο προσφέρει υλικοτεχνική γνώση και γραμματειακή υποστήριξη σε όποιον χρειαστεί, γυμναστήρια, προπονητές, τις μετακινήσεις τους και κάποιο ποσό για αθλητικό υλικό. Υπό αυτή την έννοια, η βοήθεια είναι σημαντική, διότι άλλα σωματεία ξεκινούν με πολύ λιγότερα. Ασφαλώς και υπάρχουν άλλοι Δήμοι, που προσφέρουν τα δεκαπλάσια αλλά είναι οι εξαιρέσεις. Θα έλεγα ότι εμείς είμαστε σε ένα καλό σημείο. Για παράδειγμα, στην πάλη, είμαστε οι πρώτοι στην Ελλάδα που παρέχουμε τέτοια στήριξη…
Μια και αναφέρθηκες στην πάλη, θα ήθελα να μιλήσουμε για το γεγονός ότι οφείλονται χρήματα στους προπονητές, τη στιγμή που η πάλη έχει φέρει αξιόλογες διακρίσεις…
Κάποια στιγμή, υπήρξε ένα νομικό κενό 4-5 μηνών, στους οποίους οι προπονητές δεν πληρώθηκαν. Η θέση του δήμου ήταν ευθύς εξαρχής ξεκάθαρη, ότι δεν μπορούσε νομικά να καλύψει τα χρήματα για το συγκεκριμένο διάστημα, γιατί δεν μπορούσε να κάνει συμβάσεις. Μάλιστα, ο κ. Στουραίτης είχε πει στους προπονητές ότι θα έπαιρναν τα χρήματα αυτά από τον Σύλλογο, όταν δινόταν η επιχορήγηση. Αργότερα βρέθηκε φόρμουλα, έγιναν συμβάσεις και πληρώνονται κανονικά. Πρέπει δε να σας πω, κατ΄ αρχήν, ότι ο προπονητής της γυναικείας πάλης ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε και ότι οι προπονητές της πάλης είναι οι μόνοι στην Ελλάδα που πληρώνονται κανονικά κάθε μήνα και παίρνουν τα δεκαπλάσια από άλλους. Θα έλεγα, λοιπόν, να σεβαστούν αυτό το γεγονός που γίνεται 20 χρόνια τώρα και να μην θέτουν θέμα για το ελάχιστο.
Γνώριζαν, δηλαδή, το πρόβλημα και το αποδέχθηκαν…
Ναι, ήταν ενημερωμένοι. Ο κ. Χριστοδουλάκης, για παράδειγμα, είπε εντάξει θα περιμένω. Στον κ. Αποστόλου, ο κ. Στουραίτης είχε πει ότι θα έπαιρνε τα χρήματα αυτά από τον Σύλλογο. Κακώς τέθηκε ζήτημα, πόσο μάλλον δε στην πάλη όπου έχουμε κάνει ότι είναι δυνατόν, τόσο απέναντι στους αθλητές που είναι στην πρώτη γραμμή, όσο και στους προπονητές.
Σε πρόσφατο ρεπορτάζ της ΔΥΤΙΚΗΣ ΟΧΘΗΣ, υπήρξαν, πάντως, αθλητές που είπαν ότι βάζουν λεφτά από την τσέπη τους, για τις βιταμίνες τους…
Δεν ισχύει αυτό, Μένη. Πότε και κανένα παιδί δεν έχει πληρώσει τίποτα. Είμαι κατηγορηματικός. Ότι χρειαστεί, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου για τους αθλητές, το καλύπτουμε εμείς, είτε είναι ιατρικές εξετάσεις, είτε διατροφολόγοι, είτε οτιδήποτε. Θεωρώ ότι εκ παραδρομής λέχθηκε κάτι τέτοιο. Να φανταστείς, ότι όλα αυτά τα χρόνια, δίναμε αρκετά λεφτά για να στέλνουμε τους προπονητές με τους αθλητές τους με εθνική ομάδα έξω, παρότι υπήρχαν οι προπονητές της εθνικής. Θέλαμε να είναι κοντά, να εμψυχώνουν τον αθλητή και να συλλέγουν εμπειρίες και ο ίδιοι. Κάναμε πολλά πράγματα για να έχουμε τις επιτυχίες, γιατί θέλω να υπογραμμίσω, πως η επιτυχία είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και οφείλεται από τον πρώτο παράγοντα ως τον τελευταίο. Κανείς δεν πρέπει να τις καπηλεύεται…
Γιατί το λες αυτό;
Γιατί, κατά καιρούς, κάποιοι μέσα από αυτές τις επιτυχίες, προβάλλονται και αυτοπροβάλλονται ιδιαίτερα και αυτό είναι κακό για τους συναδέλφους τους. Για παράδειγμα, αν αξιολογήσουμε τις επιτυχίες, θα σου πω ότι δεν είδα κανέναν να γράφει για τον Χριστοδουλάκη ή τον Κάββουρα. Κι όμως, έχουν φέρει τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Αλλά δεν θέλουν να προβάλλονται, έναντι των συναδέλφων τους. Προσωπικά, θεωρώ εκμετάλλευση της προσπάθειας των αθλητών, την αυτοπροβολή μετά από κάθε επιτυχία. Άφησε που κλείνουν πόρτες, γιατί αντί να βοηθήσουν τα παιδιά και την ομάδα, βοηθούν τους εαυτούς τους.
Τι χρειάζεται να γίνει, αυτή τη στιγμή, στο αθλητικό κομμάτι του Δήμου;
Θεωρώ ότι στα Λιόσια, επειδή ο αθλητισμός φαίνεται να πηγαίνει καλά, δεν μπορούμε να καταλάβουν την ανάγκη ενός κεντρικού σχεδιασμού. Για παράδειγμα, στο ποδόσφαιρο υπάρχουν πολλές ομάδες που φυτοζωούν και εκεί θα μπορούσε ο Δήμος να θέσει κάποιους κανόνες, προκειμένου να λειτουργήσουν εποικοδομητικά. Αλλά και σε όλα τα αθλήματα, θα πρέπει να υπάρχει μια συνεργασία για το πώς θα λειτουργήσουν τα πράγματα καλύτερα. Ο προγραμματισμός είχε γίνει μέχρι το 1996, μετά άλλαξαν οι συνθήκες και πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Να υπάρχει ένας κεντρικός φορέας που δεν θα εξυπηρετεί τα προσωπικά αιτήματα του κάθε παράγοντα ή του κάθε προπονητή αλλά συνολικά το όφελος της ομάδας.
Τι είναι αυτό που σου έχει μείνει όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείσαι με τον αθλητισμό;
Τα λόγια ενός προπονητή του μπάσκετ, που πέθανε πρόσφατα και ο οποίος έλεγε ότι το ταλέντο έρχεται από το Θεό και θα πρέπει να είμαστε ταπεινοί, η δόξα έρχεται από τους ανθρώπους και θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και η έπαρση έρχεται από τον εαυτό μας και να είμαστε προσεκτικοί. Και το λέω, γιατί κάποιοι, για να μειώσουν την προσφορά ορισμένων ανθρώπων, φτάνουν στο σημείο να τους συκοφαντούν. Και είναι ντροπή.
Σαν Χρήστος Παππούς, τι κρατάς και τι αφήνεις; Μετά από 20 χρόνια για ποια πράγματα λες χαλάλι και για ποια πικραίνεσαι;
Με έχει ευχαριστήσει που ξεκινήσαμε με την παρέα που σας ανέφερα και προσφέραμε στη νεολαία της πόλης – και αυτός ήταν ο λόγος, άλλωστε, που συνέχιζα όλα αυτά τα χρόνια. Έζησα την αγάπη των παιδιών και είναι κάτι που δεν πληρώνεται. Από την άλλη, έχασα προσωπικά πράγματα, αδίκησα την οικογένειά μου, ακόμα και στο οικονομικό κομμάτι και έλειψα από τα παιδιά μου – πίστεψέ με αυτό το θεωρώ έγκλημα που δεν αναπληρώνεται. Από την άλλη, αρκετές φορές έκανα υποχωρήσεις υποτίθεται για το καλό του τμήματος ή του Συλλόγου ή του Δήμου, τις οποίες δεν έπρεπε να κάνω και θυμώνω με τον εαυτό μου. Δεν έπρεπε να αφήσω εμένα και τα παιδιά να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Φαντάζομαι, όμως, Χρήστο, ότι όλα αυτά αντισταθμίζονται με το χαμόγελο, όταν έρχεται η επιβράβευση…
Ναι, παρόλα αυτά, είμαι τυχερός άνθρωπος. Με αγαπούν τα παιδιά και αυτό, ελπίζω, ότι με κάνει καλύτερο σαν άνθρωπο, σαν πατέρα, σαν Χρήστο…
Σε ευχαριστώ για τη συζήτηση
Και εγώ σε ευχαριστώ
