Στο αφήγημα των ημερών που αφορά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης , η οποία κατά την κυβέρνηση έγινε με επιτυχία, ένας αντικειμενικός παρατηρητής , θα πρέπει να εξετάσει δυο άξονες προκειμένου να οδηγηθεί σε κάποιο, πιο κοντά στην πραγματικότητα, αποτέλεσμα.
Ο πρώτος άξονας αφορά αυτή καθεαυτή την αξιολόγηση και τα μέτρα που επιφέρει σε όλους μας, κυρίως όμως τη φοροκαταιγίδα που επιφυλάσσει σε όλο το φάσμα των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται ή επιθυμούν (λέμε και αστεία για να περνά η ώρα) να δραστηριοποιηθούν.
Τα φορολογικά μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση έρχονται να αφαιμάξουν και την τελευταία πνοή, προς όφελος τίνος αλήθεια; Γιατί από όλη αυτήν την καταιγίδα δεν πρόκειται να ωφεληθεί ούτε η εθνική οικονομία, ούτε πολύ περισσότερο η ανάπτυξη, βασικός και κύριος πυλώνας για τη έξοδο από την κρίση. ‘
Από τη μια πλευρά έχουμε τους δανειστές να επιμένουν σε μια ατέρμονη, ανερμάτιστη, επώδυνη και ανούσια συνταγή, η οποία όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει οδηγήσει πουθενά. Και το ερώτημα δεν έχει βρει ακόμη απάντηση: γιατί επιμένουν οι δανειστές σε αυτή τη διαδικασία, τη στιγμή που και το ΔΝΤ έχει αναγνωρίσει ότι δεν οδηγεί πουθενά.
Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνώντες – η πρώτη φορά Αριστερά κι έτσι όπως την κατάντησαν το πιθανότερο είναι πως θα είναι και η τελευταία – παρέπαιε μεταξύ διαπραγμάτευσης και ιδεοληψίας, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ύψος του χρέους που καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Αντί να κλείσουν την αξιολόγηση από την πρώτη στιγμή , άφησαν να χαθεί πολύτιμος χρόνος, χρόνος που ανέβασε το κασέ και τις απαιτήσεις .
Έτσι το θέμα που, επιτακτικά, τίθεται είναι από που θα βρουν να τα πάρουν!
Και άντε και τα πήραν μια φορά, την επόμενη τι θα γίνει; Ορθώς το ΔΝΤ φωνάζει γα διευθέτηση του χρέους από τώρα. Η οικονομία άλλωστε είναι κλίμα. Κι αυτό το κλίμα, ακόμα στην Ελλάδα είναι σε περίοδο βαρυχειμωνιάς.
Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Βαφτίζουν το ψάρι κρέας για κάθε απόφαση που υποχρεώνονται να πάρουν και απέχει από τη ιδεοληπτική τους πλατφόρμα. Κορυφαίο όλων αυτό που είπε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή: ότι κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για ψεύτες αλλά μόνο για αυταπάτες. Επιτρέπεται άραγε μια κυβέρνηση να έχει αυταπάτες; Επιτρέπεται να κυβερνά με αυταπάτες σε βάρος της χώρας και του λαού της;
Για να αποδίδουμε, πάντως, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης – πλην της Ένωσης Κεντρώων – φώναζαν στον Αλέξη Τσίπρα να πάρει μα απόφαση, οποιαδήποτε απόφαση, για να μη βρεθεί η χώρα έξω από το ευρώ. Και τώρα που την πήρε πάλι του φωνάζουν τι απόφαση είναι αυτή που πήρε. Κι αυτό γιατί κανείς δεν ήθελε να επωμιστεί το βάρος της ευθύνης στα πλαίσια μιας οικουμενικής κυβέρνησης.
Ο φόβος, ωστόσο, που εγκυμονεί είναι μήπως το ελληνικό πρόβλημα μετεξελιχθεί σαν ένα είδος Κυπριακού, όπου η κατοχή δεν θα είναι εδαφική αλλά οικονομική, με ότι αυτό συνεπάγεται, και το θέμα οδηγηθεί στις καλένδες μέσα από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της διπλωματίας.
Ανεξάρτητα όμως από την οποιαδήποτε έκβαση, με θλίψη διαπιστώνει κανείς ότι το οικοδόμημα που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη και που δημιουργήθηκε σε περιόδους ευμάρειας και ειρηνικής συνύπαρξης , δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μια κρίση μόνη της.
Και οδηγείται μοιραία σε κρίση αξιών.
*Ο Αλέξανδρος Ανδριώτης είναι πολιτευτής της Ένωσης Κεντρώων στην Περιφέρεια Αττικής
