Αν και το αποτέλεσμα ξεκαθάρισε νωρίς το βράδυ της Κυριακής, η καρδιά του Σωτήρη Ντούρου ήταν – σχεδόν μέχρι την τελευταία στιγμή – χωριστά από το υπόλοιπο σώμα του. Τα θετικά μηνύματα που έρχονταν από τα, κατά τόπους, εκλογικά τμήματα δεν αρκούσαν για να καλύψουν τους κτύπους της – κτύποι άτακτοι και χωρίς ρυθμό, σε μια βραδιά που όπως η αρχή, έτσι και το τέλος της αποδείχθηκαν όλα δικά του…
Γέννημα – θρέμμα των Αχαρνών, ο 55χρονος Σωτήρης Ντούρος σπουδάζει στην Ιταλία, όπου αποκτά δίπλωμα Πολιτικού Μηχανικού καθώς και μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών με θέμα το Περιβάλλον και τη σχέση του με την Οικονομία. Πνεύμα πολιτικοποιημένο και ανήσυχο, στα 35 του χρόνια αποφασίζει να ασχοληθεί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και εκλέγεται Δημοτικός Σύμβουλος.
Μεταξύ δύο τετραετιών, από αντιδήμαρχος τεχνικών υπηρεσιών μεταπηδά στην ηλεκτρική καρέκλα του αντιδημάρχου οικονομικών και στη συνέχεια αναλαμβάνει πρόεδρος της νεοσύστατης τότε ΔΕΑΔΑ καθώς και υπεύθυνος του τομέα Παιδείας και του τομέα ανέγερσης σχολικών κτιρίων. Από τη συνολική του θητεία εκείνη την εποχή, αν τον ρωτήσεις τι έχει κρατήσει, θα σου απαντήσει αβίαστα: την ανέγερση των σχολείων.
Ταυτόχρονα, αναπτύσσει και την επαγγελματική του δραστηριότητα με την εκπόνηση δεκάδων μελετών για διάφορα έργα, μεταξύ των οποίων και το δημαρχιακό Μέγαρο των Αχαρνών. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων, αναλαμβάνει πρόεδρος της επιτροπής αξιολόγησης των Κοινοπραξιών για την ανέγερση του Ολυμπιακού χωριού, ενώ διορίζεται και τεχνικός σύμβουλος του Γ.Γ Αθλητισμού και μέλος της επιτροπής μεταφορών του «ΑΘΗΝΑ 2004».
Η μη εκλογή του στον δημαρχιακό θώκο το 1998, τον οδηγεί στην απόφαση να απομακρυνθεί από τα κοινά – απόφαση που αποδείχθηκε προσωρινή, έστω και αν πέρασαν αρκετά χρόνια. Το μικρόβιο υπήρχε, πάντως, μέσα του και έβρισκε πάντα την ευκαιρία να εκδηλωθεί: στις συζητήσεις με τους φίλους, στην παρέα της πλατείας, στην αίθουσα των δημοτικών συμβουλίων, στις εκδηλώσεις κοινωνικού περιεχομένου, στη ζωή του ολόκληρη…
Παράλληλα, συνέχιζε να λειτουργεί το τεχνικό του γραφείο στις Αχαρνές και να εκπονεί μελέτες για κτίρια και κυκλοφοριακές ρυθμίσεις. Η δραστηριότητα του γραφείου του, άλλωστε, αποτελεί τη βασική οικονομική του πηγή – από αυτήν θα συντηρήσει την οικογένειά του και θα σπουδάσει τα δυο παιδιά του.
Σε κάθε περίπτωση, ο απογαλακτισμός του από την πολιτική πραγματικότητα των Αχαρνών έμελλε να μην κρατήσει πολύ. Περίπου δέκα χρόνια μετά, αποφασίζει με φίλους να ιδρύσει ένα δίκτυο προβληματισμού, το οποίο ασχολείται με τα προβλήματα των Αχαρνών. Λίγο καιρό μετά, το δίκτυο μετεξελίσσεται σε παράταξη και ο ίδιος τίθεται επικεφαλής, με σκοπό να κατέβουν στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας κίνησης – ένα χρονικό με αρχή και τέλος, δεδομένων των ετερόκλητων στοιχείων που την απαρτίζουν.
Διαψεύδονται οικτρά. Ο Σωτήρης Ντούρος επικοινωνεί τις θέσεις του, συγκεντρώνει στελέχη, στήνει ψηφοδέλτιο και ξεκινά τον προεκλογικό αγώνα. Βρίσκεται παντού και διαπιστώνει ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται. Εκφράζει αισιοδοξία για τη συνέχεια και όσο κι αν φαίνεται παράξενο, είναι βέβαιος πως θα είναι στο δεύτερο γύρο των εκλογών – αφήνοντας πίσω πρώην και νυν Δημάρχους, κόμματα και παρατάξεις.
Και πράγματι, τα γεγονότα δεν τον διαψεύδουν καθώς, όχι απλώς περνά στο δεύτερο γύρο, αλλά αναμετράται, επί ίσοις όροις, με τον Παναγιώτη Φωτιάδη – φαβορί μέχρι εκείνη τη στιγμή για τη νίκη. Μια εβδομάδα αργότερα, οι δυο άνδρες δίνουν την τελική μάχη – η οποία φέρνει δώδεκα χρόνια μετά στην ίδια καρέκλα, τον απόλυτο αουτσάιντερ Σωτήρη Ντούρο…
