Η τελευταία πράξη μιας προαναγγελθείσας αποχώρησης διαδραματίστηκε χθες στο δημαρχείο στα Άνω Λιόσια, όπου ο αντιδήμαρχος Διοίκησης Δημήτρης Καμπόλης μάζεψε ότι του απέμεινε από τα προσωπικά του είδη και έγγραφα και βγήκε οριστικά από την πόρτα του γραφείου και της παράταξης, με την οποία κατήλθε στις εκλογές. Είχε προηγηθεί μια επιστολή παραίτησης, με δυο ψιλά αλλά ουσιαστικά γράμματα: τη δίκη για τους 43 εργαζόμενους και το καυτό πόρισμα του Ξένιου – τα οποία όσο και αν φαίνονται ασύνδετα, έχουν το δικό τους νόημα.
Η πραγματικότητα είναι πως ο κ. Καμπόλης άργησε περισσότερο από ένα χρόνο να αποχωρήσει, περίπου τόσο είναι το διάστημα που ξεκίνησαν οι συζητήσεις ένθεν και ένθεν για να κατέβει ο γαμπρός του Αλέξανδρος Κουλοχέρης ως υποψήφιος δήμαρχος. Όμως οι λόγοι της καθυστέρησης προφανώς και δεν άπτονται μόνο των αποφάσεων του Δημήτρη Καμπόλη αλλά και των αποφάσεων του Χρήστου Παππού. Ο δήμαρχος Φυλής, αν και διοίκηση και παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις συνεργατών του, βλέπει την παράταξή του να διχοτομείται και να τρεκλίζει.
Είναι παγκοίνως γνωστό ότι οι σχέσεις των δυο ανδρών, τους τελευταίους 18 μήνες, ήταν ιδιαιτέρως τεταμένες. Οι ένοικοι του πρώτου ορόφου στο δημαρχείο κατηγορούσαν τους ενοίκους του ισογείου και τούμπαλιν. Υπήρξαν φορές που οι φωνές και οι βρισιές ακούγονταν μέχρι την πλατεία. Κανείς ωστόσο από τους δυο επικεφαλής των ορόφων δεν αποφάσιζε να περάσει την κόκκινη γραμμή στη σχέση τους. Οι λόγοι προφανείς: ο Δημήτρης Καμπόλης, αν και αποψιλωμένος από αρμοδιότητες, είχε πάντα λόγο στη διοίκηση και μπορούσε να κάνει τις, κάθε λογής, προεκλογικές του εξυπηρετήσεις ενώ ο Χρήστος Παππούς μπορούσε πάντα να ελπίζει ότι ο πιο στενός συνεργάτης της δημοτικής του θητείας θα παρέμενε τελικά στη θέση του. Διότι, χωρίς αυτόν, ούτε είχε μάθει, ούτε ήταν σίγουρος ότι μπορεί να κάνει εκλογές.
Επιπλέον, σε όλη την κοινή τους πολιτική διαδρομή είχαν επιλέξει τους ρόλους του καλού (ο Χρήστος Παππούς) και του κακού (ο Δημήτρης Καμπόλης). Από εδώ και πέρα, ποιος θα είναι ο κακός και ποιος ο καλός;
Οι σκελετοί από το ντουλάπι
Με το δεδομένο, λοιπόν, ότι η παραίτηση δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το περιεχόμενο της επιστολής του κ. Καμπόλη, το οποίο περιέχει ευθείες βολές κατά του δημάρχου για τον τρόπο που πολιτεύτηκε τα τελευταία χρόνια. Μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για αλαζονεία, ιδιοτέλεια, διαφθορά, ασυδοσία ενώ κατηγορεί το Χρήστο Παππού ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να διατηρήσει την καρέκλα του. Ποιος μπορεί, αλήθεια, να αντιλογήσει πως όσα λέει ο αντιδήμαρχος έτσι είναι ή έτσι πρέπει να είναι, αφού είναι προφανές πως εκφράζει άποψη λόγω στενής εμπλοκής και γνώσης; Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί περίμενε το τέλος της πενταετίας για να τα καταγγείλει.
Ιδιαίτερη σημασία, ωστόσο, φέρεται πως έχουν και οι δυο σκελετοί από το ντουλάπι που ανέσυρε ο Δημήτρης Καμπόλης: η δικαστική υπόθεση με τους 43 εργαζομένους και το θέμα του Ξένιου. Το δικαστήριο για τη μεταφορά των 43 εργαζομένων, παρά τις συνεχείς αναβολές, έχει πάρει το δρόμο του (και εκτιμάται ότι δύσκολα αυτός ο δρόμος θα έχει αίσιο τέλος για τους τότε εμπλεκόμενους) ενώ το πόρισμα του ΣΔΟΕ που κάνει λόγο για πλαστά και εικονικά τιμολόγια στον Ξένιο (την τετραετία 2007-2011), παρά τη σιωπή που το περιβάλλει, βρίσκεται, κατά πληροφορίες, στην ανακριτική διαδικασία.
Οι συγκεκριμένες αναφορές στην επιστολή παραίτησης, παρότι φαινομενικά άστοχες, δεν είναι τυχαίες: εκτιμάται ότι θα χρησιμοποιηθούν από τον κ. Καμπόλη στο δικαστήριο. Αυτή είναι η δική του ευκαιρία να απεμπλακεί και πέσει στα “μαλακά” αλλά και το κοινό αγκάθι στα πλευρά τους – είτε μαζί, είτε χώρια.
Τι έφταιξε για τη διχοτόμηση
Έμπειροι αυτοδιοικητικοί παράγοντες εξηγούν πως ο πολιορκητικός κριός στο οικοδόμημα της σχέσης τους, ήταν η ίδια η πολιτική που ακολούθησαν: επιδόθηκαν σε μια συνεχή προσπάθεια να σπιλώσουν το Δημήτρη Μπουραΐμη, απειλούσαν να «τελειώσουν» τους πολιτικούς τους αντιπάλους, προέτρεπαν δημοτικούς συμβούλους να ανεξαρτητοποιηθούν, καλλιεργούσαν διαρκώς την σκανδαλολογία: κινούνταν με λίγα λόγια στο παρασκήνιο και όχι το προσκήνιο, ενδιαφέρονταν περισσότερο για το παραπολιτικό και όχι το πολιτικό σκέλος της διοίκησής τους. Και το παραπολιτικό σκέλος δεν περιελάμβανε το πραγματικό ενδιαφέρον να λύσουν τα προβλήματα των δημοτών και να παράξουν έργο.
Στα μάτια του κόσμου, άλλωστε, το τελευταίο το είχαν με το δικό τους τρόπο λυμένο ήδη από την πρώτη θητεία: σκάβουμε μια τρύπα, κρεμάμε μια ταμπέλα και δείχνουμε έργο. Μόνο που αυτή τη φορά, έμελλε να μην το βλέπουν στο τέλος μαζί.
Το «τρίτο» σενάριο
Ένα τρίτο σενάριο που διεκδικεί τη δική του δυναμική στην πολιτική παραφιλολογία του δήμου Φυλής, αφορά το ενδεχόμενο ενός «βελούδινου» και άκρως προσυμφωνημένου διαζυγίου. Η πλήρης ενσωμάτωση των δημοτικών του συμβούλων του Σάββα Σάββα στη διοίκηση Παππού και η επικείμενη ενσωμάτωση και στην παράταξή του, δημιούργησε μοιραία ένα «κενό» στην τρίτη θέση. Οι «αντιπαππουδικοί» ψήφοι και οι ψήφοι διαμαρτυρίας – ελλείψει του τρίτου υποψηφίου – θα κατευθύνονταν στο Μπουραΐμη, γεγονός που έπρεπε πάση θυσία να αποφύγουν οι κ.κ. Παππούς – Καμπόλης. Έτσι, αν δεν υπήρχε ένας «Σάββας», χρειαζόταν επειγόντως να εφευρεθεί. Και ο γαμπρός του αντιδημάρχου Αλέξανδρος Κουλοχέρης (είτε το γνώριζε, είτε όχι) θα μπορούσε, δυνητικά, να αναλάβει αυτό το ρόλο, με απώτερο στόχο την επανένωση στη δεύτερη Κυριακή.
Τι μέλλει γεννέσθαι
Όποιος και αν είναι ο λόγος που οι πάλαι ποτέ «αυτοκόλλητοι» διέβησαν το Ρουβίκωνα, είναι απαραίτητο πλέον να αποδείξουν σε εαυτούς και αλλήλους ότι βρίσκονται πραγματικά σε αντίπαλα στρατόπεδα, για να περισώσουν το γόητρο και την αξιοπιστία τους. Και επειδή τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και για τους δυο, το ενδιαφέρον βρίσκεται στις επόμενες κινήσεις τους.
Του Χρήστου Παππού, κατ΄ αρχήν: θα ζητήσει την παραίτηση του Δημήτρη Καμπόλη και από το ΣΥΝ.ΠΑ, ώστε να εξουδετερώσει και το τελευταίο του όπλο; Ή θα τον αφήσει να εξυπηρετεί ανενόχλητος από εκεί την προεκλογική του πελατεία;
Του Δημήτρη Καμπόλη, στη συνέχεια: θα εξαπολύσει ολομέτωπο και προσωπικό αγώνα κατά του Χρήστου Παππού, δεδομένου ότι δεν τον προστάτεψε στην κόντρα του με άλλους συνεργάτες του, τον οδήγησε στην έξοδο και, εκ του αποτελέσματος, τον πέταξε σαν την τρίχα από το ζυμάρι;
Κυριακή κοντή γιορτή, που λέει και ο σοφός λαός μας.
