Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η χρυσή Παραολυμπιονίκης του Παρισιού που προπονούνταν στο Κολυμβητήριο του Δήμου Ιλίου είναι πραγματικά η ηρωίδα της διπλανής πόρτας – Η συγκλονιστική ιστορία της

Η Παραολυμπιονίκης της κολύμβησης και πρωταθλήτρια Ευρώπης Αλεξάνδρα Σταματοπούλου έχει μόλις πραγματοποιήσει έναν προσωπικό της άθλο, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στα 50μ. ύπτιο S4 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού. Βάζει τα κλάματα, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης σε όλους τους Έλληνες που την παρακολουθούν από την οθόνη τους. Όπως αποδείχθηκε, για την Αλεξάνδρα δεν ήταν ο μόνος προσωπικός άθλος – αλλά το επιστέγασμα μιας ζωής που πέρασε δια πυρός και σιδήρου και άντεξε για να γίνει ένα πραγματικό παράδειγμα προς μίμηση για όλους.

Από το ορφανοτροφείο στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου

Γεννήθηκε στην Ρουμανία από μία πολύ φτωχή οικογένεια που την άφησε σε ίδρυμα. Εκεί έζησε μέχρι την ηλικία των 5, όταν κι ήρθε η υιοθεσία. «Μέχρι τότε δεν ήξερα τι θα πει θάλασσα, τι θα πει ουρανός» έχει δηλώσει σε συνέντευξή της.

Μέχρι τα 7 δεν ήξερε καν να μιλά. Το μόνο που ήξερε ήταν να λέει ήταν το όνομα της. “Επειδή ήμουν ζωηρό, ήμουν το τελευταίο στο ορφανοτροφείο που θα διαλέγανε για υιοθεσία. Όμως η μητέρα μου είχε χάσει ένα παιδί που το λέγανε Αλέξανδρο. Εδώ καταλήγουμε πώς έγινε η επιλογή η δική μου. Με ρώτησε στα ρουμάνικα πώς με λένε και λέω Αλεξάνδρα. Αυτό ήταν για τη μαμά μου”.

Όταν ήρθε στην Ελλάδα, στο σχολείο δέχθηκε ανελέητο εκφοβισμό. «Δεν μιλούσα καμία γλώσσα. Άργησα να μιλήσω, ούτε τη μητρική μου γλώσσα μπορούσα. Μίλησα 7,5 ετών, οπότε στα σχολικά χρόνια όταν δούνε ένα παιδί να μη μιλά και να μην μπορεί να εκφραστεί και να πει τι το δυσκολεύει, ήταν ο εύκολος στόχος για να δεχθεί bullying, κοροϊδία. Δεν το κατανοούσα ακριβώς. Εγώ προσπαθούσα να φτάσω τις ηλικίες, αλλά εδώ δεν είχα κατακτήσει πρώτα άλλες δεξιότητες. Προσπαθούσα όλα αυτά να τα ισορροπήσω» είπε και πρόσθεσε:

«Κάποια στιγμή έφτασε στο peak. Μέχρι ξυλοδαρμοί. Όταν έγινε αυτό που έγινε με την υγεία μου, είπα τι άλλο να γίνει; Ε, θα με δείρετε. Και; Όταν εγώ άρχισα να μη φοβάμαι, έλεγα ότι μου έχει συμβεί κάτι στη ζωή μου. Θες να κοροϊδέψεις; Κάνε το. Άρχισα κι εγώ να μη δείχνω φόβο γιατί δείχνουμε τον καθρέφτη μας πολλές φορές, τον φόβο μας και τα βιώματά μας. Φτάνεις στο τέλμα και λες δεν έχω κάτι άλλο. Κι αν με δείρεις τι θα γίνει;»

Η διάγνωση, η αναπηρία, το θάρρος

Η ίδια ονειρευόταν να γίνει η νέα Νάντια Κομανέτσι, όμως η διάγνωση στα 14 της χρόνια ότι πάσχει από το σύνδρομο του δύσκαμπτου ανθρώπου και την ανάγκασε να ζει σε αναπηρικό αμαξίδιο. “Εμένα δεν με πείραξε. Απλά ήθελα να μου πουν ότι θα φτάσει μέχρι εδώ και δεν θα χάσω κάτι άλλο”. Συνοδοιπόρος της σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, το σκυλάκι της, η Σαπφώ, που αντιμετώπιζε κι αυτό μια μορφή αναπηρίας. “Ζούσαμε παράλληλες ζωές” λέει και συγκλονίζει.

Στα 21 αποφάσισε να δοκιμάσει τη θεραπευτική κολύμβηση και στα 31 της έγινε επαγγελματίας κολυμβήτρια. “Έτσι ξεκίνησα να έχω στόχους, να παίρνω μετάλλια και εξελίχθηκα στην πορεία μου”.

Το 2016 στο Ρίο συμμετείχε για πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς. Το 2021 στο Τόκιο κατέκτησε το πρώτο της παραολυμπιακό μετάλλιο και την 3η θέση, ενώ είχε ήδη αναδειχθεί σε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Λίγο πριν συμμετάσχει στους αγώνες, η Αλεξάνδρα που προπονείται στο Κολυμβητήριο του Δήμου Ιλίου, βρέθηκε στο γραφείο του τότε δημάρχου Νίκου Ζενέτου μαζί με τον προπονητή της Μιχάλη Νικόπουλο, για να τον συναντήσει και να της ευχηθεί, μέσα από την ψυχή του, κάθε επιτυχία στους αγώνες και τη ζωή της.

Ο κ. Ζενέτος, μετά την επιτυχία της στο Παρίσι, της έδωσε θερμά συγχαρητήρια σε ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα στο Facebook: “Συγχαρητήρια σπουδαία αθλήτρια Μας έκανες υπερήφανους! “Συγχαρητήρια σπουδαία αθλήτρια Μας έκανες υπερήφανους! Είναι τιμή για το Ίλιον αυτή η διάκριση. Συγχαρητήρια στο σύλλογο ΑμεΑ ΤΥΡΤΑΙΟΣ, στο Διοικητικό Συμβούλιο καθώς και στον προπονητή Μιχάλη Νικόπουλο”

Όπως και έγινε. Το μικρό κοριτσάκι που ξεκίνησε από το ορφανοτροφείο, πάλεψε με τον σχολικό εκφοβισμό και έμεινε ανάπηρη στα 14 χρόνια της, στους τρίτους και τελευταίους της Παραολυμπιακούς αγώνες, ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Κλαίγοντας με δάκρυα χαράς, για μια ζωή που την διεκδίκησε σαν λιοντάρι με νύχια και με δόντια, και την κέρδισε σαν μια πραγματική ηρωίδα.