“Απών” από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις το χοροθέατρο ΑΜΥΝΑ που κλείνει φέτος τα 20 χρόνια λειτουργίας του

Με το εξοβελισμό του από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Μαΐου στα Άνω Λιόσια, αποφάσισε να “τιμήσει” η διοίκηση του δήμου Φυλής, την επέτειο των 20 χρόνων, που κλείνει φέτος  το χοροθέατρο ΑΜΥΝΑ. Το χοροθέατρο, που ξεκίνησε ως, ένα ακόμα, εξωστρεφές όραμα του Νίκου Παπαδήμα και έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, παλεύει σήμερα να διατηρήσει το δικαίωμά του να ζει και να αναπνέει στην ίδια την πόλη που γεννήθηκε.

Είκοσι χρόνια δημιουργίας συμπληρώνει φέτος το χοροθέατρο ΑΜΥΝΑ, το οποίο έχει αποσπάσει πολλές διακρίσεις, έχει βραβευθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και έχει προβληθεί ιδιαίτερα, όλα αυτά τα χρόνια, τόσο από τα τοπικά, όσο και από τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης. “Ψυχή” του είναι οι γνωστοί ηθοποιοί και χορογράφοι Βίνα Ασίκη και Ορέστης Δημητρίου, και “σώμα” του τα εκατοντάδες παιδιά που έχουν περάσει από τις τάξεις του. Η ποιότητα και ο επαγγελματισμός που διέπουν τη λειτουργία του είναι εμφανή και αναδεικνύονται σε κάθε εκδήλωση.

Πρόπερσι, τα παιδιά του χοροθεάτρου δεν εμφανίστηκαν καν στις πολιτιστικές εκδηλώσεις και πέρισυ θα είχαν την ίδια τύχη, αν οι υπεύθυνοί του δεν έπαιρναν την πρωτοβουλία να καλέσουν την Έλενα Ράπτη να παρουσιάσει το βιβλίο της – και έτσι προς χάρη του βασιλικού, ποτίστηκε (για λίγα λεπτά) και η γλάστρα, όπως λέει και ο λαός μας. Φέτος, ακόμα χειρότερα, οι συντελεστές του, δε ρωτήθηκαν καν  αν θα συμμετέχουν.

Καταρχήν, πρόκειται για αδιανόητη πράξη από τον πρόεδρο του Πολιτιστικού και Αθλητικού Οργανισμού Γιώργο Μαυροειδή, καθώς το χοροθέατρο αποτελεί τμήμα του δήμου Φυλής και οι γονείς κάθε μήνα πληρώνουν τη συνδρομή τους στο δήμο και όχι σε ιδιώτες. Δικαιούνται, συνεπώς, να καμαρώνουν τα παιδιά τους – τουλάχιστον στην κεντρική εκδήλωση του δήμου – όπως καμαρώνουν και οι γονείς τα παιδιά των υπόλοιπων τμημάτων. Είναι απαράδεκτο για έναν πολιτικό προϊστάμενο να ξεχωρίζει γονείς, μαθητές και δασκάλους και να λειτουργεί με δυο μέτρα και δυο σταθμά.

Πέρα από αυτό, τίθεται θέμα ηθικής τάξης απέναντι σε δυο δασκάλους που, 20 χρόνια τώρα, δεν έκαναν απλά τη δουλειά τους – ως όφειλαν – και πήγαιναν σπίτι τους αλλά περιέβαλαν με απόλυτο συναισθηματισμό και δοτικότητα το χοροθέατρο και τα παιδιά του. Η δική τους φήμη το απογείωσε και το έκανε γνωστό σε πανελλήνιο επίπεδο και το λιγότερο που τους οφείλει η (εκάστοτε) διοίκηση του δήμου είναι ένα “ευχαριστώ”, μαζί με τη δυνατότητα να παρουσιάζουν τη δουλειά τους.

Και βέβαια, η συγκεκριμένη δημοτική αρχή (που κάθε μέρα βρίσκει και μια αφορμή να διοργανώσει κάποια εκδήλωση τιμής) θα όφειλε να κάνει κάτι επιπλέον (ανάμεσα σε Τσαλίκη, Μενιδιάτη και Μαργαρίτη) στις πολιτιστικές εκδηλώσεις: να βρει χώρο και χρόνο να τιμήσει τα 20 χρόνια λειτουργίας μιας σημαντικής πολιτιστικής δομής, αντί να την κομματιάζει προς χάριν μιας ακατανόητης μικροψυχίας…