«Να υπάρχουν παντού γυάλινοι τοίχοι…», επαναλαμβάνει ο Παναγιώτης Φωτιάδης

Το βράδυ της περασμένη Κυριακής, ο Παναγιώτης Φωτιάδης βίωνε μια σύνθετη ψυχολογική κατάσταση. Από τη μια, η έντονη απογοήτευση για την τροπή της εκλογικής αναμέτρησης και από την άλλη η συνειδητοποίηση ότι η ζωή του θα έβρισκε ξανά τον παλιό της, ανθρώπινο, ρυθμό, με τον απαραίτητο χρόνο για τον ίδιο και την οικογένειά του…

Αν ζητούσες από οποιονδήποτε να ψυχογραφήσει τον δήμαρχο Αχαρνών εκείνο το βράδυ, θα ήταν προφανώς αδύνατο να το κάνει. Ήρεμος και στωικά χαμογελαστός, έδειχνε να μην αιφνιδιάζεται από το αποτέλεσμα – όσο και αν αυτό τον πίκραινε. Από την στιγμή που η κάλπη της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης είχε βγάλει ένα τόσο αμφίρροπο αποτέλεσμα, όλα τα περίμενε. Και όλα τα υπολόγιζε.

Εκείνο που δεν είχε υπολογίσει τελικά ή το υπολόγισε λανθασμένα, ήταν η βεβαιότητα ότι ο κόσμος θα εκτιμήσει την προσπάθειά του να νοικοκυρέψει πρώτα το Δήμο, για να μπορέσει μετά να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο. Και ότι αυτή η προσπάθεια έγινε απρόσμενα δύσκολα και απρόσμενα δραματικά…

Άλλωστε, αυτά ήταν και τα πρώτα λόγια του προς τους συνεργάτες του και τους ανθρώπους που τον στήριξαν. «Όλο αυτό το διάστημα, θεράπευα. Ανέλαβα έναν Δήμο στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και τον κράτησα όρθιο» τόνισε και η πραγματικότητα είναι ακριβώς αυτή: αυτά τα τέσσερα χρόνια έτρεχε διαρκώς, ξεπλήρωνε χρωστούμενα, αναζητούσε χρήματα για τις πληρωμές των υπαλλήλων. Και αν αυτή είναι η δουλειά που οφείλει να κάνει ένας Δήμαρχος, ο Παναγιώτης Φωτιάδης ξεπλήρωσε – και για τους προηγούμενους – τις οφειλές του…

Σε κάθε περίπτωση, όσοι τον έζησαν από κοντά γνωρίζουν την πίεση που βίωνε καθημερινά αλλά και το πείσμα που τον διακατείχε. Και επιμένουν, ότι δεν βρέθηκε αντιμέτωπος μόνο με τα προβλήματα αλλά και με την τύχη του, η οποία μάλλον τον εγκατέλειψε νωρίς. Ανέλαβε έναν Δήμο με 60 χιλιάδες ευρώ στα ταμεία του, μια πληθώρα εργαζομένων που ζητούσε τις υποσχέσεις που τους έδωσαν, την πτώχευση της ΚΕΔΑ, τις κατασχέσεις από προμηθευτές προηγούμενων χρόνων.

Παράλληλα, η απόφασή του να πάρει αποστάσεις από τον Τύπο και να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με εκδοτικά συμφέροντα, τον εμπόδισε να επικοινωνήσει στους πολίτες των Αχαρνών το έργο που είχε επιτύχει στον οικονομικό τομέα και στον στρατηγικό σχεδιασμό για τα όμβρια. Του προσέδωσε όμως το κύρος και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που αρνήθηκε να αγκαλιάσει – με οποιοδήποτε τίμημα – το είδος εκείνης της δημοσιογραφίας που έχει κίτρινο χρώμα και μπάζει από παντού…

Επιπλέον, οι άσπονδοι φίλοι του, του καταλογίζουν συγκεντρωτισμό. Δεν εμπιστεύτηκε, λένε, τα στελέχη του στον βαθμό που θα έπρεπε ή τουλάχιστον δεν τους το έδειξε εμπράκτως. Ήταν ο στρατηγός που είχε μάθει να δίνει μόνος του τις μάχες. Και στη τελευταία μάχη, οι στρατιώτες του δεν ενστερνίστηκαν τη σκέψη και την αγωνιστικότητά του, οπότε το αποτέλεσμα ήταν μοιραία προδιαγεγραμμένο.

Όπως και να ΄χει, στον Παναγιώτη Φωτιάδη, τον άνθρωπο και τον Δήμαρχο, θα μπορούσε κάποιος να καταλογίσει πολλά. Ένα, όμως, οφείλει να του αναγνωρίσει: ότι διοίκησε με διαφάνεια, εντιμότητα και καθαρότητα, αρνούμενος να δει το Δήμο ως προσωπικό φέουδο, το οποίο έπρεπε να τεμαχίσει και να μοιράσει τα κομμάτια του για να ικανοποιήσει εαυτούς και αλλήλους. Αρνούμενος να πάρει ή να δώσει έστω και ένα ευρώ, που δεν χρειαζόταν. Και αυτό, εν τέλει, δεν είναι το αυτονόητο για ένα Δήμαρχο αλλά το ζητούμενο…