Κάνε και εσύ μια προγραμματική σύμβαση με το δήμο Φυλής.. μπορείς! Η περιφέρεια Αττικής, μπορεί;

«Να τα δεις, δε θα τα δεις. Να τα πάρεις, δε θα τα πάρεις… δικά σου είναι» λέει μια παροιμία και στην περίπτωση των προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ της περιφέρειας Αττικής και δήμου Φυλής, μάλλον βρίσκει την πλήρη εφαρμογή της.

Απτόητη από τις καταγγελίες ότι υπόσχεται παντού έργα χωρίς η Περιφέρεια να διαθέτει το απαραίτητο οικονομικό υπόβαθρο, η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου εξακολουθεί να υπογράφει προγραμματικές συμβάσεις με το δήμο Φυλής. Τελευταία (αλλά όχι έσχατη υποθέτουμε), εκείνη για το έργο ανάπλασης του ιστορικού κέντρου των Άνω Λιοσίων, αξίας (πάλι) πολλών εκατομμυρίων ευρώ.

Απτόητος από τις καταγγελίες ότι εδώ και πέντε χρόνια έχει δεχθεί μείωση των εσόδων από τα αντισταθμιστικά κατά 20 εκατομμύρια (με αντάλλαγμα έργα που δεν έγιναν ποτέ) χωρίς να έχει πάρει τίποτε ουσιαστικό, ο δήμαρχος Φυλής Χρήστος Παππούς, εξακολουθεί να υπογράφει προγραμματικές συμβάσεις με την Περιφέρεια. Τελευταία (αλλά όχι έσχατη υποθέτουμε), εκείνη για το έργο ανάπλασης του ιστορικού κέντρου των Άνω Λιοσίων

Αμφότεροι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι ούτε προλαβαίνει, ούτε πρόκειται να γίνει κανένα έργο από αυτά που εξακολουθούν να υπογράφουν αλλά δεν τους νοιάζει γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι οι εντυπώσεις και ο δρόμος προς τις εκλογές, οι οποίες αν και θα γίνουν από διαφορετικές κατευθύνσεις για τον καθένα, καταλήγουν στον ίδιο σκοπό: την εξουσία.

Για τη Ρένα Δούρου, είναι οριστικό πλέον ότι δε θα διεκδικήσει εκ νέου το αξίωμα της περιφερειάρχη. Οπότε δέκα προγραμματικές συμβάσεις πριν, δέκα μετά, δεν έχει καμία διαφορά. Άλλος θα τρέχει να βρει τα χρήματα. Το, σύντομο, αυτοδιοικητικό βιογραφικό της θα έχει ένα τίτλο: «κάνε και εσύ μια προγραμματική σύμβαση… μπορείς».  Με αυτό ως «όπλο» στη φαρέτρα της θα κατέβει να διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών για τις εθνικές εκλογές. Ελπίζοντας ότι οι «λεκέδες» της Μάνδρας και της αποτυχίας της στη διαχείριση απορριμμάτων θα ξεθωριάσουν με τον καιρό.

Για το Χρήστο Παππού, από την άλλη πλευρά, είναι οριστική η πεποίθηση ότι ο κόσμος εντυπωσιάζεται με υποσχέσεις, εκδηλώσεις, κλαρίνα και Αντύπα. Έχει εξαγγείλει τόσες και τόσες φορές τα ίδια έργα, τα έχει βάλει τόσες και τόσες φορές στην τελική τους ευθεία, που θεωρεί βαθιά πλέον ότι οι δημότες τα έχουν πιστέψει, αφού «η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως». Ότι δεν τα βλέπουν, λίγο μετράει. Αντιμετωπίζονται περίπου ως ιθαγενείς που εντυπωσιάζονται με το άδειασμα των κάδων, τη λακκούβα που κλείνει και τους τριμηνίτες με τα κίτρινα γιλέκα που αμολιούνται τρεις – τρεις στους δρόμους για να τους βλέπουν οι ψηφοφόροι.

Σχεδόν πέντε χρόνια μετά, τα μόνα έργα που ολοκληρώθηκαν είναι εκείνα που άφησε ουρά η διοίκηση του Δημήτρη Μπουραΐμη – και ας προσπαθούν τα εξαπτέρυγα της δήθεν ενημέρωσης (με το προσωπικό όφελος το καθένα) να κάνουν το άσπρο-μαύρο.  Προς τούτο και δεν έχει καμία σημασία που οι δέκα προγραμματικές συμβάσεις πριν και οι δέκα μετά, θα είναι μεταχρονολογημένες επιταγές και ενδεχομένως χωρίς αντίκρισμα.  Το, μακρύ, αυτοδιοικητικό του βιογραφικό θα έχει ένα τίτλο: «κάνε και εσύ μια προγραμματική σύμβαση… μπορείς». Με αυτό ως «όπλο» στη φαρέτρα του θα κατέβει να διεκδικήσει την ψήφο των δημοτών στις εκλογές. Ελπίζοντας ότι οι «λεκέδες» της Χιρίγια, των βυθιζόμενων κάδων, των εντυπωσιακών μελετών, των αναπλάσεων και των αντιπλημμυρικών που δεν έγιναν ποτέ, θα ξεθωριάσουν μπροστά σε ένα τρίμηνο.

Τουτέστιν. «Να τα δεις, δε θα τα δεις. Να τα πάρεις, δε θα τα πάρεις…  δικά σου είναι» που λέει και η παροιμία. Και που στην περίπτωση των προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ της περιφέρειας Αττικής και δήμου Φυλής, μάλλον βρίσκει τη δικαίωσή της.