Υπάρχει κήπος με 100 μπονσάι στις Αχαρνές

«Το μπονσάι είναι η τέχνη της λεπτομέρειας», μου λέει ο οικονομολόγος Πάνος Κουτάντζης τη στιγμή που ανοίγει τη δερμάτινη θήκη των εργαλείων του και αρχίζει να ψαλιδίζει με ευλάβεια τα κλαδιά ενός λιγούστρου. Ο ήχος του κλαδέματος είναι το μοναδικό πράγμα που ακούγεται αυτό το ήσυχο απόγευμα στις Αχαρνές και μοιάζει να επιδρά με τρόπο θεραπευτικό πάνω μας, διώχνοντας την ένταση της ημέρας. Αρκούν λίγα λεπτά στην αυλή του Πάνου, εκεί που φιλοξενούνται πάνω από 100 μπονσάι, για να μας μεταδοθεί ένα πρωτόγνωρο αίσθημα γαλήνης. 

ΠΗΓΗ: https://www.kathimerini.gr/

Μπροστά μας έχουμε έναν από τους πιο παθιασμένους συλλέκτες μπονσάι στην Ελλάδα. Τα δέντρα του έχουν διαμορφωθεί με καθημερινή φροντίδα σε βάθος δέκα ετών. Κάθε φορά που κόβει ένα κλαράκι αφήνοντας τρία-τέσσερα φύλλα στη βάση του, προκειμένου έπειτα αυτά να πολλαπλασιαστούν, νιώθεις ότι λαξεύει τις πτυχές ενός φυσικού γλυπτού. «Η υπομονή που χρειάζεται είναι μεγάλη», λέει. Του πήρε έναν χρόνο για να τυλίξει, ανάλογα με το σχήμα που ήθελε να τους δώσει, κάθε ένα από τα 200 κλαράκια του λιγούστρου. Γύρω μας βλέπουμε διάφορα είδη, από άγριες ροδιές, συκιές και γιουνίπερους μέχρι και μια εκατονταετή ελιά που επιβίωσε από τους άγριους αέρηδες στα αφιλόξενα βουνά της Κρήτης. 

«Μπονσάι» στα ιαπωνικά σημαίνει «δέντρο σε δοχείο». Σε τέτοιο μπορεί να μετεξελιχθεί οποιοδήποτε δέντρο της φύσης, συμβατό με το κλίμα της εκάστοτε περιοχής. Τα δοχεία, συνήθως ιδιαίτερης αισθητικής, ελέγχουν την ανάπτυξη της ρίζας, άρα και των κλαδιών των δέντρων, μετατρέποντάς τα σε γοητευτικές μικρογραφίες, η τελική όψη των οποίων περνά από το χέρι του δημιουργού. Κάποιοι από τους κορμούς γύρω μας είναι ακόμη στο πρώτο στάδιο της μεταμόρφωσης. Ο Πάνος μού εξηγεί πως θα περάσει ίσως πάνω από ένας χρόνος συρματώματος για να πάρουν το αρχικό τους σχήμα και πολλά ακόμη μέχρι να γίνουν μια πιστή μικρογραφία που μπορεί να χαρακτηριστεί μπονσάι. Κορμοί με κουφάλες που μαρτυρούν την ηλικία τους, καρποί πολύχρωμοι και περίτεχνες φυλλωσιές μοιάζουν με τα εκθέματα ενός φυσικού μουσείου. «Τα έχω σαν παιδιά μου», λέει χαρακτηριστικά. O μικρός του γιος, που τόση ώρα παρακολουθεί με θαυμασμό το καθιερωμένο τελετουργικό της ημέρας, σπεύδει να μου δείξει με καμάρι το δέντρο που ανέλαβε να μεγαλώσει πριν από λίγες μέρες. «Όταν έρχεται ένα καινούργιο δέντρο, έχουμε κανονικό καλωσόρισμα στο σπίτι», συμπληρώνει η σύζυγος του Πάνου, Ηλιάνα. Μια κανονική ομάδα.

Για να μεγαλώσεις ένα μπονσάι, είναι απαραίτητο να κατανοήσεις τον ρυθμό και τις ανάγκες του. «Με άλλο ρυθμό μεγαλώνει ένα δέντρο που είναι 100 ετών και με άλλο ένα που είναι πέντε», εξηγεί ο Πάνος. «Ένας καρπίνος που έχω, πέρυσι είχε πέντε κλαδιά και φέτος έχει σαράντα. Για να φτάσει στο σημείο να φύγει από την αρχική του γλάστρα και να πάει στο δοχείο του, θα περάσουν πέντε χρόνια και για να φτάσει στο σημείο να μπει σε μια έκθεση, θα χρειαστούν από οκτώ έως δέκα». Δεν είναι λίγοι αυτοί που βιάζονται να βάλουν για αισθητικούς λόγους το δέντρο από τη γλάστρα στο βάζο του, ανακόπτοντας έτσι πρόωρα, με μοιραίο αποτέλεσμα, την εξέλιξή του. Ο χρόνος που αφιερώνει κανείς στο κάθε μπονσάι ποικίλλει. «Τα ενδημικά είδη συντηρούνται πιο εύκολα, όμως πάντα χρειάζεται προσοχή». Δεν είναι λίγοι αυτοί που, χωρίς να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις, μετά τις υψηλές θερμοκρασίες και την ξηρασία του φετινού καλοκαιριού, «έχασαν» τα φυτά τους. «Τα δέντρα δεν συγχωρούν τα διαδοχικά λάθη», λέει ο Πάνος. Μπορεί να θυμηθεί με ακρίβεια τα μπονσάι που έχασε μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια. «Όταν έχεις αφιερώσει τόσα χρόνια σε ένα δέντρο, η απώλειά του πονάει πολύ, ψάχνεις να βρεις τι έφταιξε».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: Υπάρχει κήπος με 100 μπονσάι στις Αχαρνές;

​