Ο Πόντος μου…Της Ευρώπης Κοσμίδη

Εγώ λέω ότι κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει. Δεν γίνεται. Αυτή είναι η βασική σκέψη μου με αφορμή την φετινή επέτειο της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που όσο πιο πολύ τα χρόνια περνάνε, τόσο πιο έντονα την βιώνω και την κατανοώ.

Μία παράδοση αιώνων, ένας σημαντικός πολιτισμός και στο τέλος ένας άγριος ξεριζωμός. Αυτά όλα δεν τα έζησα ποτέ, αλλά είναι σαν να τα έχω ζήσει. \Οι πατρογονικές εστίες της οικογένειας μου, η Τραπεζούντα και τα Κοτύωρα, πατρίδες που δεν τις γνώρισα, είναι πάντα με κάποιο τρόπο παρούσες σε όλη την διάρκεια της ζωής μου.

Από τις διηγήσεις και τα βιώματα των παππούδων και των γιαγιάδων που πέρασαν στους γονείς. Από τον τρόπο και την κουλτούρα που εκείνοι μεγάλωσαν και υπήρχε αναπόφευκτα πάντα μέσα στο σπίτι με έναν τρόπο απροσδιόριστο αλλά πάντα τόσο ισχυρό.

Ο Πόντος για μένα δεν είναι απλά ένα κομμάτι της ιστορίας, κάποιες σελίδες σε έναν βιβλίο. Είναι η ίδια η οικογένεια μου, η αίσθηση ότι από εκεί «κρατάει η σκούφια μας» και εκεί είναι ο τόπος μας, οι ρίζες μας.

«Είμαι Πόντιος» έλεγε ο πατέρας μου πάντα και δεν ξέρω πόσες χιλιάδες νοήματα έκρυβε αυτή η φράση. Όσο μεγαλώνω ακόμα ανακαλύπτω νέα.

Το «είμαι Πόντιος» λέει πολλά. Λέει πως ο ελληνισμός που για χιλιάδες χρόνια φύλαξε Θερμοπύλες σε εκείνες τις πατρογονικές εστίες, μπορεί να ξεριζώθηκε αλλά είναι ακόμα ζωντανός. Όπου και να βρίσκεται. Λέει για την θέληση ενός λαού κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες της μοίρας και τις πιο σκληρές και απάνθρωπες καταδιώξεις να βγει ζωντανός και αλώβητος. Λέει για την προκοπή, αυτή την μεγάλη αρετή, να χάνεις όλο το βιός σου και τα υπάρχοντά σου και να χτίζεις από την αρχή κομμάτι – κομμάτι μια καινούργια ζωή. Λέει για τον πολιτισμό και την κουλτούρα ενός λαού, που συνδύασε τον κοσμοπολιτισμό που είχε από την φύση του, με τις πιο σημαντικές αξίες που κληροδοτούνταν από γενιά σε γενιά σε αιώνες. Και αυτές οι αξίες δεν χάνονται. Εξακολουθούν να περνάνε από γενιά σε γενιά. Ο Πόντος ποτέ δεν χάθηκε. Είναι πάντα εδώ και θα είναι πάντα μέσα μας. Σε όποιον είναι και νοιώθει Πόντιος και αισθάνεται το βαρύ χρέος να μην ξεχάσει ο ίδιος, αλλά και να μάθουν οι επόμενοι, πως ένας λαός στέκεται πάντα όρθιος, δυνατός και αρνείται να πεθάνει. Αυτό είναι για μένα η σημερινή μέρα. Ο Πόντος που ποτέ δεν θα πεθάνει.

Γιατί όπως λέει ο στίχος …«Πόντος! Εν άστρον φωτεινόν σ’ Ελλενικούς αιώνας. Εν’ άστρον φωτεινόν. Ο ψε, σήμερον και πάντα»