Η ευθύνη και ο ρόλος της αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο Φυλής

Είναι δεδομένο ότι στο πολιτικό σύστημα, το πρώτο βιολί ανήκει σε εκείνον που έχει τη διοίκηση, αλλά ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι το ίδιο σημαντικός. Ομοίως και στην Αυτοδιοίκηση, γεγονός που δεν πρέπει να ξεχνούν οι παρατάξεις που ανήκουν σε αυτήν.

Η πρόσφατη συνεδρίαση στο Δημοτικό Συμβούλιο Φυλής δε μπορεί ασφαλώς να χαρακτηριστεί ως το απαύγασμα του πολιτικού πολιτισμού, ούτε ως χώρος όπου άνθησαν οι πολιτικές απόψεις των παρατάξεων επί της ημερήσιας ή προ ημερήσιας διάταξης. Αντιθέτως, κυριάρχησαν η προσωπική αντιπαράθεση και οι υψηλοί τόνοι, δίχως πολιτική αιτία και αφορμή.

Είναι δεδομένο ότι στο πολιτικό σύστημα, το πρώτο βιολί ανήκει σε εκείνον που έχει τη διοίκηση, αλλά ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι το ίδιο σημαντικός. Ομοίως και στην Αυτοδιοίκηση, γεγονός που δεν πρέπει να ξεχνούν οι παρατάξεις που ανήκουν σε αυτήν.

Στο Δημοτικό Συμβούλιο Φυλής ωστόσο, φαίνεται ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει επιλέξει να συνθλίβει τον θεσμοθετημένο ρόλο της στις μυλόπετρες του λαϊκισμού. Διότι, εκείνο που διαφαίνεται δεν είναι η πολιτική αγανάκτηση των μελών της, αλλά κορώνες, λαϊκίστικες εκφράσεις και οξύτατη προσωπική εμπάθεια, η οποία δεν επιτρέπεται να καταλαμβάνει χώρο μέσα στο ανώτατο όργανο του Δήμου.

Η πρόσφατη συνεδρίαση ήταν χαρακτηριστική και, για όσα ακούστηκαν, την ευθύνη φέρει κυρίως ο επικεφαλής της Αλέξανδρος Κουλοχέρης, που δυναμίτισε με το «καλησπέρα» τη διαδικασία, χρησιμοποιώντας – με αφορμή ένα δημοσίευμα – λέξεις που δεν τιμούν πρωτίστως τα μέλη της: «ομερτά», «ντρέπομαι που είμαι μέλος του δημοτικού συμβουλίου», «προσωπική κατάντια του Χρήστου Παππού», «παραιτήσου Παππού» και «περιμένουμε να ακούσουμε το παραμύθι του δημάρχου για να γελάσουμε».

Για να ακολουθήσουν στη συνέχεια και πιο ακραίες εκφράσεις εναντίον του δημάρχου Φυλής, όπως «μητσογαμπρός», «είσαι άδειο πουκάμισο», «άρχοντα των οικίσκων» και «λαμόγιο του κερατά», εκφράσεις που μόνο πολιτικές δε χαρακτηρίζονται. Όχι πως ο Χρήστος Παππούς έμεινε σιωπηλός ή ευγενικός. Αλλά προκλήθηκε και προφανώς αποφάσισε να σηκώσει το γάντι.

Το πιο οξύμωρο ωστόσο, για την πολιτική εικόνα του κ. Κουλοχέρη δεν είναι οι λέξεις, όσο ο τρόπος και ο χρόνος που επέλεξε για να τις εκτοξεύει: η έκρηξή του είναι πραγματικά ακατανόητη, δεδομένου ότι περίμενε σχεδόν δυο χρόνια, προκειμένου να δείξει στον πολιτικό και μη κόσμο ότι δεν είναι αχυράνθρωπος, ούτε “αντ΄ αυτού” όπως τον ήθελαν, αλλά άτομο που διαθέτει πολιτικό λόγο, άποψη, επιχειρήματα και θέσεις. Που προκρίνει διάλογο και όχι φωνές, που ενώνει και δε διχάζει. Και που, εν πάση περιπτώσει, δε λέει – με το που ανοίγει το στόμα του – σε έναν εκλεγμένο δήμαρχο με ποσοστό 57%, “παραιτήσου, γιατί ντρέπομαι”.

Αντιθέτως, η στάση του – και στις δυο δια ζώσης συνεδριάσεις – μόνο πολιτική δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε όσους διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, δείχνει μάλλον ότι περίμενε δυο χρόνια για να κόψει όσα προσωπικά γραμμάτια είχε μαζεμένα εναντίον του Χρήστου Παππού, υποτιμώντας τελικά και τους δικούς του ψηφοφόρους.